donderdag 26 juni 2014

Malaise



Ineens ben ik ziek. Het begon met een fikse migraineaanval, hondsberoerd was ik. Gelukkig is die aanval weer voorbij. Misschien is ‘ziek’ niet meer het juiste woord, maar wat het dan wel is kan ik niet goed uitleggen. Geen hoofdpijn meer, maar ik kan niet op mijn benen staan. Ben ontzettend slap, misselijk ook en in eten heb ik totaal geen zin, ik wil alleen maar slapen. Vandaag dus nog een ‘ziek-zijn-rust-dag’.

Intussen gaan de dagen voorbij zonder lezen en schrijven, zonder iets te doen. Jammer ook voor Man. Gisteren heeft hij, na veel geregel, een vrije middag gehad. Allerlei klusjes zouden we samen doen, hij heeft alles alleen gedaan. Wel heb ik af en toe eens even gekeken, maar me verder nergens mee bemoeid. Man heeft plantjes in potten gezet, de stoep geveegd, schilderijtjes opgehangen en boodschappen in huis gehaald. Vooral lekkere dingen om mijn eetlust weer te prikkelen, tot nu toe zonder resultaat.



donderdag 19 juni 2014

Buren en bouwvakkers



Van rust op deze woonplek is soms nog geen sprake. Dat is jammer en vind ik ook moeilijk te verteren. Misschien hebben jullie zo nu en dan mijn blogs gelezen, dan is bekend dat ik erg op mijn rust gesteld ben.
Hebben de buren 2 maanden last van het slopen en boren, geparkeerde auto’s en muziek uit de radio van de bouwvakkers in ons huis gehad, nu is het de beurt aan mij om daar last van te hebben. Last is af en toe teveel gezegd, maar heel vaak niet. De radio op hoog volume, ook nog muziek die ik niet waardeer, het geschreeuw van de mannen. Een gewoon stemvolume is niet toereikend boven het boren en timmeren uit, maar vooral niet boven de muziek uit. En dan wordt er niet geklust in één buurhuis, neen, in twee buurhuizen.

In de tuin zitten en lezen of schrijven, er komt niets van terecht. Wat te doen? Ik kan me in de herrie laten meeslepen en onrustig, kribbig of boos worden, maar uit ervaring weet ik dat dát geen zin heeft.
Ik kan natuurlijk ook iets ondernemen. Bij die gedachte fleur ik meteen een beetje op. Water, koffie en brood in de fietstas, het fototoestel in de tas die ik om mijn schouders hang, dat moet ik meteen kunnen pakken. 
Eerst fiets ik naar het dierenparkje vlak bij huis (zie mijn blog ‘Beestenboel van 17 juni jl.). Daar staat een bank, eet er mijn brood en drink een kop koffie. 


De vrouw, al op hoge leeftijd, stapt nog zeer kwiek met een wandelstok door het bos. Grijze krulletjes onder een kleurig hoedje, pientere ogen achter het brillenglas.
‘Dagelijks wandel ik in het bos en bezoek dan deze plek. Hier te zijn geeft mij rust en energie voor de rest van de dag. Mijn man is overleden en mijn kinderen hebben een druk bestaan, weinig tijd om hun oude moeder te bezoeken. Ik ben dus veel alleen en probeer mijn dagen te vullen met leuke dingen en een daarvan is deze wandeling naar het bos.’ Zij kijkt me aan. Ik weet niets te zeggen, heb bewondering voor haar. Kan alleen maar beamen dat het goed en leuk is om te wandelen en de dieren te bezoeken. Later op de dag besef ik de wijsheid van haar woorden: ‘zelf verantwoording nemen voor het geluk.’

Ik fiets verder en volg de weg zoals die zich voordoet. Over een pad, weer een ander pad en nog een, door de bossen en de weilanden. Waar ik ben weet ik niet, het doet er niets toe. Bij een tuincentrum koop ik een kruid en een plantje voor buiten, witte bloempjes erin. Ik weet al waar ik het neer zal zetten. 


dinsdag 17 juni 2014

Beestenboel







Of ik nog een kleine omweg wil maken, hij wil me iets laten zien. Lang nadenken hoef ik niet, mijn nieuwsgierigheid is al geprikkeld. ‘Het is niet ver’, zegt Man.
Een hoge afrastering. Herten, mooi gevederde kippen en pauwen, wit en met gekleurd kleed. Nog meer dieren waarvan ik de naam niet weet. Als we van de fiets afstappen komt een deel van hen onmiddellijk naar het hekwerk, staren naar ons, zo te zien volkomen op hun gemak. 





Een vrouw komt naderbij. Zij loopt stevig door maar haar hond heeft geen haast, sjokt achter haar aan, de neus over de grond. Zij vertelt ons dat het terrein particulier bezit is en in de zestiger jaren door een inwoner van de gemeente, een groot dierenliefhebber, is aangelegd. Hij heeft het perceel laten uitgraven en de afrastering er omheen als schenking gehad. Grote keien liggen er, boomstammen op elkaar gestapeld en kleine houten gebouwtjes staan er als slaap- en schuilplaats voor de dieren.


En dit alles dicht bij huis. Een prachtig stukje natuur, zeker als ook de zon nog door de takken van de bomen tevoorschijn komt.




donderdag 12 juni 2014

De 'Very Inspiring Blogger Award'




Voor deze ‘Inspiring Blogger Award’ werd ik genomineerd door Mieke Schepens. Hartelijk dank voor deze nominatie, Mieke!

Zeer de moeite waard om ook eens op de blog van Mieke te kijken!

Aan deze blog post zijn wat regels verbonden, t.w.:
1. Bedank degene die jou genomineerd heeft
2. Laat de award op je blog zien en deel de regels
3. Deel 7 feitjes over jezelf
4. Nomineer 15 andere bloggers
5. Laat die bloggers weten dat je ze genomineerd hebt 

Zeven feiten over mezelf:

1.
Ik ben zeer geïnteresseerd in taal. Lees en schrijf ontzettend graag. Die twee dingen heb ik mijn leven lang al gedaan.

2.
Het laatste driekwart jaar treed ik met ‘mijn schrijfsels’ naar buiten. Dat te doen vond ik bijzonder spannend, maar ben blij dat ik de stap heb gezet. Ik schrijf meestal over de ‘gewone’ dingen van het dagelijkse leven. Soms plaats ik ook een recensie van een boek. 

3.
Ik luister graag naar muziek, verschillende genres spreken mij aan. Een film bekijken of een serie op dvd en die dan in één weekend ‘afwerken’ vind ik heel fijn en laat mij weer tot rust komen. Hoe spannend de serie soms ook is J

4.
Ik leef samen met mijn partner sinds september 2012. We ontmoetten elkaar vijf en een half jaar gleden, nadat ik lang alleen had gewoond.

5.
Ben een ontzettende ‘huismus’, gedij thuis het allerbeste. Schilderen, lezen en schrijven, maar ook het huis gezellig maken, koken en met vrienden eten, in de tuin rommelen, dat alles ben ik.

6.
Ik heb een kleine familie om me heen en enkele dierbare vrienden. Voor mij is dat genoeg. Voor hen staat mijn deur open. Ik ben op mijn best in kleine gezelschappen, groot, dan voel ik me verloren.

7.
Op lange vakanties ben ik niet zo dol, te vermoeiend en te lang van huis (heimwee is mij niet vreemd), maar een weekend aan zee daar kun je mij altijd toe verleiden. De zee heeft een enorme aantrekkingskracht op mij.

De volgende bloggers wil ik heel graag nomineren:

Ik heb twaalf andere bloggers genomineerd, kom dus niet in aanmerking voor de award, maar het was leuk deze blog te maken!

















   
           




woensdag 11 juni 2014

In de ban van



Ik ben aan het schilderen. Een ouderwets buikkastje met een klep waarachter al mijn tasjes en tassen en een lade waarin alle voorraad shampoo, tandpasta, lotion, bodymilk, ragertjes, wattips en nog meer, teveel om op te noemen.
Dat kastje wilde ik eerst in de was zetten, toen bedacht ik dat het wit zou worden, hoogglans gelakt. Eerst schuren en primeren en weer schuren, dat is het werk van Man. Daarna het mooi maken met de hoogglans lak, dat is mijn werk. Alles ingekocht. Maar tot nu toe zijn we er nog steeds niet aan begonnen. Ik zeg met opzet ‘we’, want dat kastje willen we samen bewerken.


Maar ik kwam Annie Sloan tegen! In blogjes, in weer een andere blog, op haar site, het woord krijtverf viel, er hoefde niet geschuurd te worden, er hoefde niet eerst een primer opgebracht te worden, er hoefde eigenlijk helemaal niets, behalve dan een blik verf, een blik wax en een kwast kopen. Dat hebben we gedaan, een blik original white, een blik clear wax en een kwast. Het is dat Man erbij was, ik denk dat ik anders wel meer kleurtjes had meegenomen. Maar hij heeft gelijk. Eerst maar eens proberen of ik het ook leuk vind om te gebruiken. Meer kleurtjes zijn snel genoeg ingekocht. In het weekend zouden we gaan schilderen.
Maar ik kon niet wachten, ik ben er vandaag al aan begonnen. Eerst de lade om uit te proberen en het gevoel te pakken te krijgen. Ik had gehoord en gelezen dat je niet te netjes moet schilderen en van nature ben ik erg netjes. Die lade werd dus te mooi, ik was te precies met de kwast. De rest van het kastje ziet er beter uit, ik ben wat nonchalanter geweest. De lade heb ik met een natte doek bewerkt en daarna ben ik er nog eens lichtjes met de kwast overheen gegaan. Nu ziet die er hetzelfde uit als de rest van het kastje.


Zo rustig als ik af en toe kan zijn, zo ongeduldig was ik nu. Ik heb te snel met een doek de wax aangebracht. Hier en daar is er een klein beetje verf aan de doek blijven plakken, maar misschien is dat juist wel mooi. Wel weer wat geleerd. Geduld moet ik hebben met Annie Sloan. Bij een volgend object de ene dag schilderen, de andere dag de wax.

Mij werd verteld 'als je eenmaal Annie Sloan in huis haalt, ben je verkocht.' En dat is zo. Tijdens het schilderen van het kastje was ik al aan het bedenken wat ik nog meer zou kunnen doen. Ik ben dus verkocht, in de ban van de krijtverf.