Gisteren wilde ik bloggen.
Eergisteren ook. Het kwam er niet van. Moet oppassen dat het me vandaag niet
voor de derde keer door mijn vingers glipt. Er zijn ook zoveel andere leuke
dingen te doen.
De afgelopen dagen zijn
omgevlogen. Ik kan niet eens precies meer nagaan wat ik heb gedaan of wat er is
gebeurd. Wel dat ik na alle gedane zaken, verplicht of niet, geen puf meer had de
laptop te openen en te schrijven. Ik heb tussendoor wel wat aantekeningen
gemaakt. Op papier, op mijn telefoon of de iPad. Heel snel en met typfouten. En
Apple maakt er soms de meest vreemde zinnen van. Als ik de aantekeningen dan in
een blog of anderszins wil verwerken, moet ik diep nadenken en puzzelen wat ik
heb bedoeld.
Zaterdag.
Man brengt mij weg, heb
een afspraak een uur rijden van huis vandaan. Hij rijdt door naar zijn
favoriete platenzaak. Later op de dag haalt hij mij, een elpee rijker, weer op.
’s Avonds eten we een Griekse salade. Daarna samen in het atelier bezig
geweest. Geschoven met de tafel, de boekenkast en nog zo het een en ander. Aan
het eind van de avond staat alles weer op de oude plek. Blijkbaar is dat toch
zoals de verdeling moet zijn. Grotere werkruimte en een bescheiden plekje om te
zitten. Om koffie te drinken, na te denken en naar de vogels in de tuin te
kijken.
Zondag.
Al vroeg ben ik alleen en
dat is zo tot het begin van de avond. Dan komt Man weer thuis. Ik heb gelezen,
geschreven en een tafeltje met krijtverf behandeld. Bijtijds lig ik in bed. Slaap
die nacht heel slecht.
Maandag.
Er is iets niet in orde met
de auto. Bij het draaien van het stuur hoor ik een schurend geluid. Door de
garagist word ik gerustgesteld. Een bekend probleem. Het heeft te maken met de
claxon. Er moet wel naar gekeken worden hoe op te lossen. Auto is al 17 jaar
oud en het laatste half jaar komen er wat mankementjes tevoorschijn. Maar volgens
de deskundigen kunnen wij er nog een poos mee rijden. Ik geef niet om een auto,
maar aan deze ben ik zeer gehecht. Misschien omdat ik hem heb gekocht in een moeilijke
periode in mijn leven. Ik er nog samen met mijn zieke, maar opgewekte vader,
ritjes in heb gemaakt. Naar mijn zus voor de thee en langs bankjes in het bos waar
mijn ouders tijdens hun fietstochtjes op hebben gezeten.
‘s Middags komt ook I op
bezoek. We hebben het heel gezellig samen. Raak door haar altijd weer
geïnspireerd om nog meer te schrijven dan ik al doe.
Sam is haar stem kwijt. Zij
wil miauwen, spert haar bekje ook wijd open, maar er komt nauwelijks geluid
uit. Alles wat we horen is een kort, krakend ‘iets’. Verder gedraagt zij zich normaal.
Eet, drinkt en jaagt op muizen. ’s Avonds gaan we met haar naar de dierenarts.
Meestal is het een hele
toer haar in de reismand te doen. Tegenwoordig slaapt zij af en toe in de mand.
Dit keer gaat het dus gemakkelijk. Wel steken we 2 houten lepels in de slotjes.
Zo zijn wij er zeker van dat zij er met geen mogelijkheid uit kan. Een
krijsende kat in de auto is al genoeg. Een in paniek rondspringende krijsende kat
in de auto willen we liever niet. Hoewel het krijsen deze keer niet echt kan nu
zij haar ‘stem’ kwijt is.
In de wachtkamer is het druk.
Mannen, vrouwen en kinderen met honden die braaf blijven liggen, honden die de
baasjes bijna met stoel en al omver trekken en honden die kwispelend en luid ‘zingend’
de wachtkamer opvrolijken. Sam is de enige poes. En boos. Dat laat zij merken. Een
zwaar gebrom dat zachtjes begint en aanzwelt. Het lijkt wel uit haar tenen (of
is het in dit geval uit haar pootjes?) te komen. De wachtenden vinden het wel
leuk. Wij denken: ‘Hoe moet dat dadelijk met zo een boze poes?’
De dierenarts weet hoe Sam
te hanteren tijdens het onderzoek. Poes blijkt een bacterie in de keel te
hebben, maar is al op haar retour. Dat blijkt uit Sam’s heldere ogen, droge
neus en de mooie glanzende vacht. Alleen haar lymfeklieren nog wat verdikt. Twee
injecties krijgt Sam. Wij krijgen pillen en een drankje mee naar huis. Volgende
week controle.
Dinsdag.
Als ik ’s ochtends vroeg de
tuin inloop zie ik Sam op het grasveld, spelend met een muis. Zij springt en
rent achter Muis aan. Erg ziek kan zij niet zijn. Ik ga naar de kapper. De rest
van de dag ruim ik in huis wat op en prepareer alvast wat doeken met een
vrolijke kleur als ondergrond voor wat ik wil schilderen. Drink koffie met een
onverwachte gast. Vroeg naar bed, lees een paar bladzijden en val meteen in
slaap.
Vandaag heb ik tuinplantjes
verpot. Uit een te klein, oud of lelijk potje overgezet in een zinken potje. In
het atelier heb ik alle doosjes en kistjes waarin klein materiaal, op tafel
omgekiept. Wat bruikbaar en nodig is in een mooi oud ladekastje opgeborgen.
Daarna ben ik aan tafel gaan zitten, heb mijn laptop opgestart en een nieuw
stukje geschreven. Het zag er vanmiddag niet naar uit dat het me zou lukken.
