dinsdag 29 juli 2014

Het dorp



Zestien jaar heb ik in Eindhoven gewoond en voordat ik jaren geleden daarheen verhuisde heb ik dertien jaar gewoond in de gemeente waar ik nu met Man ben gaan wonen. Toen woonde ik in het kerkdorp onder de vlag van deze gemeente, maar dat is duidelijk een ander deel van de gemeente vinden de bewoners van het deel waar ik nu woon. De precieze toedracht ken ik niet, maar begrepen heb ik wel dat er soms wat neerbuigend wordt gedaan over de inwoners van het kerkdorp. Voor mij is het eigenlijk onvoorstelbaar dat mensen zo denken. Ik heb in elk geval graag in dat deel van het dorp gewoond, nu woon ik graag in dit deel van het dorp.

Ik heb de weekmarkt bezocht waar ik toentertijd ook het fruit, de groenten, de vis, de kaas en de noten heb gekocht. Ik zie weer dezelfde gezichten en dezelfde kraampjes op dezelfde plek. Het lijkt alsof de tijd heeft stilgestaan terwijl er toch zoveel jaren zijn verstreken.
Mensen veranderen, dat is wel zeker. Is het niet van gedachten of doen en laten, dan toch wel van uiterlijk. Wat ouder, soms ook grijzer, wat dikker of wat dunner, maar na zestien jaar is er wel een verschil. Echter op de weekmarkt is er in al die jaren nauwelijks iets veranderd. Voor mij is dat het duidelijkst bij de notenkraam.
Ik weet nog precies hoe ik destijds van rechts naar links voor de kraam langs liep om de spullen die ik wilde kopen te bekijken. Nu hoef ik geen moeite te doen iets in de kraam te zoeken, de waar ligt nog precies zo uitgestald. De kraam is ook qua uiterlijk met het geel/wit gestreepte doek er overheen nog hetzelfde. Alleen de marktkoopman is in zijn gezicht veranderd, een paar rimpeltjes meer, maar hij is het en nog steeds geeft hij na het afrekenen elke klant een dadel. 
 
Op weg naar huis, door straatjes die ik nog niet ken, zie ik bij een woonhuis een kleine Pipowagen staan. Ervoor een bord waarop handgeschreven de dingen die er te koop zijn. De deur open en binnen op schappen verse producten uit eigen tuin, verse eitjes van eigen kippen en zelfgemaakte jams en chutneys.
Er is niemand aanwezig, maar er staat geschreven dat ik kan pakken wat ik wil hebben en het geld in een potje moet doen, wisselgeld is er ook. Zo heb ik wel eens in de Achterhoek en in kleine dorpjes in Noord Nederland spullen langs de weg gekocht, maar nooit hier in de buurt. Met kakelverse eitjes en een potje rabarber fiets ik verder. Zo langzamerhand begin ik het dorp te kennen en mij eigen te maken. 



12 opmerkingen:

  1. Wat vertrouwd was en is breng je met liefde over. Dat kopen langs de weg kennen wij hier ook. Voor ons is dat ''thuis''
    Genoten van je stukje en fijn dat het zo vertrouwd voor je is.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel voor je leuke reactie Marnel! Ik heb hier niet hoeven wennen, alles is vanzelf gegaan. Heb alleen 'dit stukje dorp' waar ik nu ben gaan wonen een beetje moeten ontdekken, het andere stuk kende ik immers al!

      Verwijderen
  2. Ik ken het dorp en weet wat je bedoelt. Toen ik mijn schoonbroer, toen nog de vriend van mijn zusje, leerde kennen, noemde ik ook per ongeluk het 'verkeerde' dorp! De reactie.....ongelooflijk. Dat heeft hij inmiddels afgeleerd gelukkig. Maar het is leuk wonen, daar! Graag gelezen, Ellie!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Mieke, leuk dat jij precies weet wat ik bedoel met het verschil van het ene en het andere deel van het dorp! Datgene leeft dus nog steeds hier...tja, dat is niet veranderd. Ik had deze blog eerst als titel 'Verandering' meegegeven, maar dat bleek gaandeweg het schrijven niet de juiste titel te zijn ;-)

      Verwijderen
  3. Connie Harkema29 juli 2014 om 17:19

    Heel herkenbaar geschreven, ik woon nu ook weer gedeeltelijk in het dorp van mijn jeugd.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Connie, ik heb lang in dit 'tweedelige' dorp gewoond, maar mijn jeugd heb ik in een dorp in Limburg doorgebracht :-)

      Verwijderen
  4. Liefje, mooi geschreven en herkenbaar,.Die "strijd" tussen dorpen zeer herkenbaar. Ik - als geboren Heezenaar - weet daar alles van als we het over Heeze en Leende hebben. Maar leeft vooral onder de oudere bewoners die er geboren en getogen zijn. Leuk dat het zo vetrouwd voor je is en dat we zo dichtbij dit leuks hebben. Blijf schrijven, ik volg je :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Mooie reactie van Man ;-) Dank je wel! En inderdaad, ik had er nog niet aan gedacht, maar Heeze en Leende hebben onderling ook rivaliteit.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Jannie Harmsen29 juli 2014 om 20:58

    Wat fijn hè Ellie dat dit nog kan. Toen ik nog op de boerderij woonde in de Noordoostpolder, ook al weer even geleden, kocht ik mijn scharreleitjes bij de buren iets verderop. Daar kon je de eitjes ook gewoon pakken en je geld achterlaten in een koekblik. Je kon het zelfs opschrijven in het schriftje dat er naast lag als je geen gepast geld bij je had en het later betalen. Maar soms belde ik aan en maakte ik een klein praatje. Ze deden het erbij, dus ik hield ze niet echt van het werk af, gewoon gezellig even kletsen. Er komen herinneringen boven bij jezelf, maar ook bij mij! Erg leuk :)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wat een mooie en fijne reactie van jou, Jannie! En dat het herkenbaar is wat ik heb geschreven, dat stimuleert ook weer om deze dingen gewoon in een blog te verwerken! En inderdaad, het is erg fijn dat dit kan, geeft mij ook een 'knus' gevoel, kan het niet anders verwoorden :-)

      Verwijderen
    2. Kleine dingen die het leven mooier maken!

      Verwijderen
  7. Dat is zeker zo, Margo! Dank dat je 'me' hebt gelezen en voor je mooie reactie!

    BeantwoordenVerwijderen