vrijdag 27 november 2015

Herinnering - Van gulden naar euro





We staan bij de bakker in de rij. Raken in gesprek over de prijs van een halve en hele cake. Dat wil zeggen: de vrouw praat, ik hum zo nu en dan een beetje en knik eens met mijn hoofd. Dat hummen en knikken is blijkbaar voor haar een teken met het verhaal door te gaan. Nog altijd rekent zij van euro’s naar guldens. Vertelt dat de boodschappen die zij nodig heeft soms weer in het schap belanden. Het maakt haar nog steeds kwaad dat de dagelijkse levensbehoeften sinds de invoering van de euro in prijs zijn verdubbeld. Ik kijk haar aan. Verbaasd. Dat iemand daar nu nog zo mee bezig is. Bijna veertien jaar na invoering van dit betaalmiddel.

Door dit gesprek denk ik aan mijn vader.
In het jaar 2001, het jaar voordat de euro werd ingevoerd, heeft hij mij ontelbare keren gevraagd hem nog eens uit te leggen hoe de gulden omgerekend moest worden naar de euro. Hij maakte zich daar heel druk over. Steeds opnieuw heb ik het hem uitgelegd. Pen en papier bij de hand om de som voor te rekenen. 


De invoering van de euro heeft vader echter niet meer meegemaakt. Toen hij was overleden zeiden Zus en ik tegen elkaar:
‘Nu hoeft hij zich over de euro in elk geval niet meer druk te maken. In de hemel is die niet nodig. Daar kun je alles gratis krijgen, zoveel als je wilt.’

maandag 23 november 2015

Excel



Bijna december. Zo langzamerhand is het werk in de tuin wel gedaan. Hier en daar valt er af en toe nog wat op te ruimen en te vegen. Vooral veel dennennaalden. Die blijven vallen, zeker als het stormt. Natuurlijk gaat ook het voeren van de vogels gewoon door, vooral nu het kouder wordt. Eerlijk gezegd voer ik het hele jaar. Ik weet dat de meningen daarover zijn verdeeld, wel of niet goed. Ik heb daarin mijn eigen regels bepaald. Zeg nou zelf. Het is toch leuk om te zien als er dagelijks zoveel vogels komen eten. De merel, de bonte specht, de mus en de koolmees, ook de boomklever, de duif, de kauw, de ekster en de Vlaamse gaai. En dan nog de eekhoorn, vaste gast in het pindakaashuis.

Maar goed, terug naar het werk in de tuin.
Afgelopen voorjaar is Man begonnen met het uitspitten van planten, het omspitten van de grond en het opruimen van ontelbaar veel bloembollen. Nog zijn er genoeg over. Daarna is een begin gemaakt met het aanplanten van de tuin. We zijn nog lang niet klaar. Zoiets moet groeien. Zo nu en dan hebben we weer ideeën en gaan aan de gang. Dat wil zeggen, Man doet het zware werk en ik denk. Of eigenlijk denk ik er niet eens zo over na. Al lopend door de tuin plopt het idee ineens tevoorschijn.

Onlangs hebben we de tuintafel verplaatst, een paar potten met vaste planten gevuld en de bloembak aan de voorkant van het huis schoon gemaakt. Voor nieuwe plantjes erin zijn we naar het tuincentrum gefietst.

Als we daar aankomen zie ik een man naar de ingang lopen. Precies op het moment dat hij de drempel over wil, sluiten de deuren. Verschrikt springt hij achteruit. Te zien aan zijn snelle en schichtige blik voelt hij zich enigszins gegeneerd. Ik hoor hem bijna denken: hopelijk heeft niemand dit gezien. Het is duidelijk dat hij met zijn houding geen raad weet. Als ik hem vriendelijk toelach kan er bij hem een klein lachje af. Eenmaal binnen rukt hij hardhandig een winkelkar uit het slot en wil door weer een andere deur het centrum binnen. Juist die deur blijkt geen ingang te zijn. Zijn gezicht kleurt rood. Ik kijk snel een andere kant uit. Deze man heeft (n)iets met deuren….

Wij verliezen we hem uit het oog. Zijn druk met zoeken naar geschikte plantjes voor in de bloembak. Daar staan ze en ook nog een aanbieding. Vier stuks voor vijf euro. We nemen er acht.
Bij de kassa zeg ik enthousiast: ‘Dit is een aanbieding. Vier voor vijf euro en dit zijn er acht.’ De kassière telt en zegt op een toon waarop de mensen in de rij achter mij het ook kunnen horen: ‘Maar mevrouw, ik tel er tien. U heeft er twee teveel genomen.’ Nu krijg ik een rood hoofd. Blijkt man er tien in de kar te hebben gezet. Hij is in geen velden of wegen te bekennen, is op zoek naar een doosje. De mevrouw achter de kassa blijft mij strak aankijken. Misschien verdenkt zij mij ervan stiekem meer plantjes mee te willen nemen. Ik heb toch immers net zelf gezegd dat het er acht zijn. Ik geef er twee terug en schuif de doos met bosviooltjes haar kant uit. Dan kan ik afrekenen.

Als ik het voorval naderhand aan man vertel antwoordt hij zoals alleen hij dat kan: 'Ik heb vrijdag Excel op mijn werk achtergelaten. Dacht het in het weekend niet nodig te hebben.'

Een week later nog drie plantjes gehaald.

dinsdag 17 november 2015

Foto-blogbericht Texel Bergen en Egmond


Ferry naar Texel



Selfie
Onderweg


Verlaten


Kokende Man












Galerie in Oudeschild

 B&B in Oudeschild


Uitrusten onderweg
Vogelverschrikker
Vuurtoren Cocksdorp
Stormachtig in Cocksdorp
Strandpaviljoen Kaap Noord
Hotel Blooming in Bergen
Lachende pompoensoep
Herfst in Bergens bos
Stralende Man

Wij

Gelukszoeker

http://ellieschmitz.blogspot.nl/2015/11/stormachtig.html#comment-form