zondag 28 september 2014

Nieuwsgierig naar G



Hoe zou het met mijn eerste vriendje zijn? Waar zou hij wonen? Zou hij een partner hebben en wat voor werk heeft hij? Leven zijn moeder, zijn zussen en broer B nog? Wat is er van hem geworden? Dat vroeg ik mij jaren geleden regelmatig af. Via Th, een vriend van hem en chauffeur van de streekbus waar mijn ouders wel eens gebruik van maakten, werden ‘groeten’ overgebracht. Mijn nieuwsgierigheid werd almaar groter tot ik tenslotte keek of naam en adres in het telefoonboek stonden vermeld. Een kaartje was snel verstuurd. Twee dagen later bij de post een enthousiast geschreven brief met het voorstel elkaar te ontmoeten. Die ontmoeting is er geweest. Voor mij was daarmee de kous af, ik had er geen behoefte aan contact te houden. Dat heb ik ook duidelijk gemaakt. Maar Eerste Vriend dacht er anders over, dat merkte ik een paar dagen later.

Motorgeronk in de straat. G staat voor mijn deur in leren motorkleding en helm in de hand. Hij was in zijn tienerjaren al idolaat van motoren. Toen reed hij op een Kreidler of Zundapp waar ik, trots als een pauw, achterop zat. 
Ik ben zo beduusd G te zien dat ik hem spontaan binnen vraag. Daarna staat hij vaker voor mijn deur. Ik vertel maar weer eens dat ik uit pure nieuwsgierigheid een kaartje heb gestuurd. Wilde zo te weten komen hoe zijn leven tot dan toe verlopen was, maar dat ik geen behoefte heb aan meer contact. Geagiteerd loopt hij de kamer uit. In mijn naïviteit denk ik nog dat hij zijn jas gaat halen, maar wat heb ik mij vergist. In zijn ‘blote niksie’ komt hij de kamer weer in. Woest word ik en wil dat hij mijn huis verlaat en zich nooit meer laat zien.


Tegensputterend kleedt hij zich aan, hij begrijpt er niets van. Als ik als vrouw contact met hem zoek zal ik wel iets van hem willen. Ik ontplof nog net niet. Onbegrijpelijk dat hij zo over vrouwen denkt en niet kan en wil geloven dat ik geen contact en zeker geen verhouding met hem wil. Hij leeft nota bene al 25 jaar samen met zijn partner. Dat weerhoudt hem er blijkbaar niet van een minnares erop na te houden.
Hij blijft opbellen en ik verbreek telkens de verbinding zodra ik zijn stem hoor. Dan meldt hij zich met een afgeschermd nummer. Ik kan niet meer oproepen hoe boos ik werd nadat hij het bleek te zijn. Hij heeft nooit meer gebeld.

Bij de reünie, zie mijn schrijfsel ‘Weerzien’ van 1 september jl., is G niet aanwezig. Ik begrijp wel waarom hij er niet is.





24 opmerkingen:

  1. Leven is steeds weer groeien. Sommige mensen blijven staan of gaan zelfs achteruit, zo lijkt het soms. Maar dat komt omdat je zelf wél gegroeid bent! Mooi geschreven, Ellie :-) Warme groet uit IJzendijke.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Soms gebeuren er 'rare' dingen...soms komt dat door omstandigheden en soms gewoon omdat mensen niet anders kunnen of niets doen aan 'groei'...Lieve groet :-)

      Verwijderen
  2. Ego groter dan zijn gevoel voor realiteit en verhoudingen. Uiteindelijk viel het kwartje. Goed verwoord, Ellie.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hier was absoluut sprake van een groot 'ego', Athy....nu kan ik er om lachen, maar destijds was het naar en voelde ik me ook wel machteloos. Inderdaad viel uiteindelijk het kwartje, ik blij!

      Verwijderen
  3. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Poe...wat zijn mannen toch een rare wezens. (behalve ik natuurlijk).
    Knap opgeschreven.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Tof geschreven, maar niet leuk om dit zo mee te maken.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Dank voor het compliment, Margo! Het was destijds echt niet leuk, eerder had het iets bedreigends, maar nu kan ik er gelukkig om lachen en besef ook dat de man een beetje last van zijn ego had.....;-) En zijn denkwijze over vrouwen...oh oh oh....:-)

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Wat een vervelende ervaring Ellie. Je bedoelt iets goed en wordt er dan zo voor 'gestraft'. Erg dom van die man, hij heeft zich hiermee erg belachelijk opgesteld. Maar jij hebt goed van je afgebeten! Fijn, dat je er achteraf om kan lachen ;) Groetjes! X

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Jannie, en het is ook al wat jaartjes geleden! Toen was het een heel vervelende ervaring, nu kan ik er wel om lachen...zie nu ook mijn eigen kracht van destijds :-) Lieve groet X

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Mooi geschreven. Ik voelde je verontwaardiging en boosheid. Vreselijk zo'n man.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Selma, dank voor je compliment, gelukkig heb ik er geen last meer van...misschien hij ;-) ??

      Verwijderen
  10. Het kan ook anders:
    Na meer dan veertig jaar heb ik een ex-vriendin opgespoord. Na wat e-mails over en weer hebben we elkaar ontmoet. En daarna vaker. Ik heb inmiddels een website voor haar bedrijf gemaakt.
    We zijn allebei gelukkig met onze huidige partner. Dus van een liefdesrelatie is geen sprake meer. Maar we zijn nu wel hele goede vrienden.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Wat leuk voor jou en je ex-vriendin, Kasper! Mijn insteek was 'gewoon', helaas werd dat niet gewaardeerd en misschien een beetje raar gevonden....maar met iemand die zo bekrompen denkt zou ik niet eens een goede vriendschap kunnen hebben. Gelukkig kan het anders, dat bewijzen jij en je ex-vriendin! Mooi! Dank ook voor je reactie!

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Leuk verhaal Ellie. Het is meteen ook duidelijk waarom je eerste vriendje het niet was! ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Ja, heel duidelijk......gelukkig kwamen daarna leuke mannen, Anne ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Diep treurig verhaal, erg goed 'op papier' gekomen. Overigens, nu dat kaartje Facebook is, lijkt mij er minder risico te zitten aan nieuwsgierig contact.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank voor het compliment, Arnold! En inderdaad, via social media zoals Facebook kun je nog wel eens 'grasduinen' ;-)

      Verwijderen
  15. Leuk verhaal. Ik heb ook iets soortgelijks meegemaakt, maar met een internetvriendje. Hij kwam - nadat we een paar keer 'buiten' hadden afgesproken, bij mij op de koffie. Toen ik die gezet had, stond hij ineens in zijn onderbroek op mijn balkon; "want hij had het zo warm". Op mijn verzoek zijn kleding onmiddellijk weer aan te trekken, duwde hij mij op mijn eigen bank. Maar ja; ik was wel twee keer zo breed als hij hahaha, dus vloekend en scheldend verliet hij uiteindelijk mijn woning. Nooit meer wat van gehoord gelukkig.

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Oh, wat een ervaring...heb je al wat vaker contact gehad en dan is het geduld helemaal op en 'moet' er iets.....nou ja, gelukkig heb jij niets meer van die 'halvegare' gehoord. Dank voor het lezen en je reactie, blij mee :-) !!

    BeantwoordenVerwijderen
  17. Wilma Den Heijer-Phillipson30 september 2014 om 19:11

    Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Ria van Montfort2 oktober 2014 om 19:38

    Wat jammer dat je dat is overkomen met G.

    Ook ik heb 10 jaar geleden mijn eerste vriend benaderd en dit was heel leuk.
    Af en toe hebben we nog contact en bezoeken samen een kunsttentoonstelling
    of lunchen samen op een gezellige en ontspannende manier,
    Zo kan het dus ook en het is me ook duidelijk geworden waarom wij niet
    bij elkaar pasten, gelukkig voor jou dat het stalken nu voorbij is,
    Lieve groet Ria

    BeantwoordenVerwijderen
  19. Stalken is niet leuk, maar ik heb het overleefd :-) Fijn dat je een leuk contact hebt overgehouden, maar ook fijn dat het jou duidelijk is geworden waarom jullie niet bij elkaar pasten.

    BeantwoordenVerwijderen