woensdag 8 oktober 2014

M









We waren collega’s.
Vanaf het eerste moment dat ik haar in de deuropening zie staan voor het sollicitatiegesprek voelen we ons tot elkaar aangetrokken. Al snel sluiten we vriendschap. Zij heeft een man en twee kinderen, ik leef alleen. Twee totaal verschillende levens, maar dat staat onze denkwijze en onze manier van ‘in het leven willen staan’ niet in de weg.
Buiten het werk om zoeken we elkaar steeds vaker op. We gaan samen naar de film, we fietsen, we praten veel over wat ons bezighoudt, we zoeken nieuwe kleding voor haar uit. Vrolijker en frivoler dan ze tot dan toe heeft gedragen. Door haar man aan de leiband gehouden mag er niets bloots te zien zijn, niet eens een stukje arm. Geen korte mouwen, geen rokjes of jurkjes met blote benen, ook niet met mooi weer.

We zijn vertrouwd met elkaar. Vanuit dat gevoel vertelt zij al een poos erover na te denken een gen onderzoek aan te vragen. Waarom?
Haar vader heeft voor haar belangrijke feiten uit de familie verzwegen. Hij praat niet over zijn ouders, broers en zussen, is met hen gebrouilleerd. Het blijkt dat er in de familie al negen vrouwen aan de gevolgen van borstkanker zijn overleden. Het gen telkens doorgegeven door de vader, dat heeft Vriendin per toeval ontdekt.
Dat gen onderzoek moet er komen. Haar man wil echter niet dat zij dat laat doen. Stel dat ze behept is met dat gen, wat dan? Laat zij dan  haar borsten preventief verwijderen?  Hij wil geen vrouw zonder borsten. Daarmee is de discussie afgelopen. En haar huisarts vertelt dat zo’n onderzoek niet nodig is. Het gen wordt nooit door de vader doorgegeven, alleen door de moeder. Door deze uitspraak is zij wel een beetje gerustgesteld.

Toch blijft er iets knagen. Vriendin worstelt met de wetenschap dat er al zoveel vrouwen uit de familie zijn overleden. Zij is onzeker en bang. Ondanks de tegenstand van haar man vraagt zij het onderzoek aan. Maar voordat het plaatsvindt, blijkt zij al borstkanker te hebben. Verdriet en angst overheersen, maar ook woede, gericht op haar vader omdat hij zo’n belangrijk  gegeven voor haar verborgen heeft gehouden.

Onder invloed van haar man laat zij een borstsparende operatie doen. Een paar weken later blijkt zij het gen ook te hebben. Na gesprekken met artsen, met een psycholoog, met haar moeder en zus en met mij, besluit zij beide borsten te laten amputeren. Erna wil zij dan een borstreconstructie doen. Dat laatste is er nooit van gekomen. Al heel snel na de operatie blijkt zij uitzaaiingen te hebben. Elk medicijn, elk handvat grijpt zij aan om te kunnen overleven of om in elk geval haar leven te rekken.
‘Je weet het maar nooit, de wonderen zijn de wereld nog niet uit, misschien red ik het wel……’

Ze heeft veel geleden door de ziekte, maar ook door onmacht en verdriet, door chemokuren en bestralingen. Op 45-jarige leeftijd overlijdt M, pas net uit haar schulp gekropen. ‘Een laatbloeier’ zeiden we vaak tegen elkaar. Ze was intelligent, lief, vrolijk en optimistisch, nieuwsgierig naar wat het leven haar nog zou brengen.

Dit alles heeft zich zeven jaar geleden afgespeeld en tot op de dag van vandaag mis ik haar, mijn Vriendin.

22 opmerkingen:

  1. Onderstaande lieve en mooie reacties kwamen 'binnen' via Facebook.

    Mies Huibers Ondanks de verdrietige ondertoon heel mooi opgeschreven Ellie.

    Selma Hoste Wat een ontroerend verhaal, Ellie. Sober geschreven waardoor ik het met ingehouden adem las. Wat zul je haar missen.

    Saskia Sloots van Zwol Stil.....prachtig gedaan.

    Bart Snel Mooi. Ook als eerbetoon. Sterkte.

    Sandra Douma Prachtig geschreven

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Kippenvel.....deze lieve en mooie reacties wil ik bewaren bij mijn blog....dank jullie wel, Mies, Selma, Saskia, Bart en Sandra!

      Verwijderen
  2. Ik gun iedereen in het leven iemand als jij, iemand om tegenaan te leunen en ter ondersteuning. Liefde is alles, voor iedereen.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Friendship isn't about whom you have known the longest... It's about who came, and never left your side... Jouw vriendin zal altijd bij jou zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank, dank Margo voor deze wijze en lieve woorden....Zo is het precies!

      Verwijderen
  4. Prachtig, Ellie Schmitz. Ik wens je sterkte en Liefde om het gemis te kunnen dragen. Groet van Antonia.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel Antonia voor dit mooi compliment en de lieve wensen! Warme groet, Ellie

      Verwijderen
  5. Ellie, ik vind geen woorden om te kunnen versterken wat al is geschreven in de reacties. Maar er is één iets dat ik zeker nog wil laten weergalmen tussen je reacties en dat is dat jij bijzonder bent, zo heel erg bijzonder. Jij bent een Heel Bijzondere Vriendin en ik ben blij én dankbaar dat ook ons pad een kruising maakte. X

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hier word ik stil van....mooie en lieve reactie, Nathalie! Ook ik ben blij met 'ons'.....lieve groet!

      Verwijderen
  6. Heel mooi geschreven Ellie. Het is oktober, borstkankermaand en dan zie ik veel berichten voorbij komen over dit onderwerp. Meestal lees ik ze niet meer, omdat ik dan zelf er weer met mijn neus op wordt gedrukt dat ik het ook heb gehad. Ieder jaar weer spannend bij de controle. Maar deze heb ik graag gelezen. Dit kwam uit het hart.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Mieke, tijdens het schrijven heb ik aan jou gedacht en ook aan mijn zus....Dat je niet alles meer leest begrijp ik helemaal, het is ook erg confronterend lijkt me. Daarom ben ik extra blij dat je mijn blog wel hebt willen lezen. Ik ben trots op jou als trouwe fan! Lieve groet :-)

      Verwijderen
  7. Mooi geschreven Ellie, weet maar al te goed hoe het voelt een vriendin te verliezen die je al zoveel jaren kent.
    Ook mijn vriendin overleed aan borstkanker, maar was te laat, er waren al uitzaaiingen en na een half jaar is ze overleden.
    Wat ik wel heel erg vind om te lezen in jouw stukje hierboven, hoe weinig begrip ze ook van haar man kreeg, triest..
    Je zult haar erg missen, maar de herinneringen blijven...xxx

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dankjewel voor het compliment, Ans, maakt me blij! Ik ken jouw verdriet ook maar al te goed, jouw vriendin was een dierbaar persoon die je ook al heel lang kende. Samen moeten we ervoor zorgen te blijven genieten van de vriendschap, dat is een van de belangrijkste dingen in ons bestaan! Gelukkig had mijn vriendin ook steun van een paar mensen om haar heen, dat verdiende zij ook. Het heeft me erg aangegrepen over haar te schrijven. xxx

      Verwijderen
  8. Wat erg dat je vriendin geen steun kreeg van haar man Ellie, daar zal ze veel verdriet van hebben gehad. En ook haar vader liet het afweten! Wat heeft ze een zware tijd door moeten maken om dan uiteindelijk het gevecht tegen de borstkanker die ze vol goede moed aanging te moeten verliezen op een nog zo jonge leeftijd. Wat lief van je dat je haar in je blog in herinnering brengt, zo is ze toch nog een beetje bij je.....

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Jannie, wat een fijne reactie van jou, dank daarvoor! Mijn vriendin is altijd bij me.....lieve groet.

      Verwijderen
  9. Wilma Den Heijer-Phillipson9 oktober 2014 om 08:47

    Wat een triest verhaal. Zo'n laatbloeier zou juist tot volle bloei moeten kunnen komen en dat was haar niet gegund.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Onmacht is een afschuwelijk gegeven en dat het jouw vriendin niet gegeven was om bijtijds op onderzoek uit te gaan, is ook heel wrang.
    Het verlies blijft, al wordt het misschien in de loop van de tijd milder. Er is gewoon te veel tegenwerk geweest door normen en waarden. Veel sterkte voor jou.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hartverwarmende woorden. Jij omschrijft precies zoals het was en is, dank je wel, Athy!

      Verwijderen