Niet mijn beste dag

Het wordt niet mijn beste dag, dat weet ik meteen bij het wakker worden. Eerst maar eens koffie. Uit bed zoek ik naar gegevens die we nodig hebben voor het nieuwe huis. Kijk in ‘het laatje’ van mij, kijk in ‘het laatje’ van Man, rommel in een doos, niets. Ik ben nooit iets kwijt. Hebben wij die gegevens dan gewoon op tafel laten liggen en zijn ze tussen stapels leesvoer terecht gekomen? Ook niet. Hopelijk niet in de doos met oud papier, die ligt al lang en breed op de grote belt. Ik stuur Man een mail, hij reageert meteen. ‘Je niet zo druk maken, hoeft niet, ik heb alles meegenomen. Uit ‘het laatje’ gehaald en heb het jou vanochtend niet verteld omdat je nog in een wazige toestand onder het dons lag. Ik wilde je mailen, maar door drukte ben ik er tot nu toe niet aan toegekomen.’ Wat kun je dan, als vrouw, nog zeggen? 
Tot mijn schrik zie ik hoe laat het inmiddels is. Heb een afspraak in het ziekenhuis, ik moet me haasten, mij er toe zetten om te gaan. Heb zelfs gebeld of ik de afspraak kan verzetten. Dat is mezelf in het ootje nemen, dat weet ik wel, moet dan toch een andere dag gaan en ook dan zie ik er tegenop. Maar ik kan ook later komen wordt mij verteld. Ik besluit te gaan en bijtijds te zijn. Dat ik moet haasten is eigen schuld. Te lang op bed gelegen en daarna die vermaledijde papieren gezocht. Snel douchen, aankleden en eten. Ik vlieg de keuken in en struikel over Sam die mij wil begroeten. Verwensingen rollen over mijn lippen waarop Sam door het luik naar buiten verdwijnt, beledigd. Tot overmaat van ramp valt het pak met crackers op de grond. Er zit niets anders op dan stofzuigen. Nou is de keuken een kleine ruimte, maar nu de vloer bezaaid is met kruimels en ik nogal gehaast ben, lijkt het een balzaal.

In het ziekenhuis moet ik op de tweede etage zijn. Van begane grond naar één gaat zonder problemen, maar dan zie ik de trap naar de tweede etage niet. Hoe ik ook speur en weer eens naar de ene, dan weer naar de andere kant loop, geen trap in het vizier. Op mijn vraag hoe op de tweede verdieping te komen wijst een verpleegkundige naar een plek naast mij. Ik sta naast de trap. Met een rood hoofd loop ik snel een etage hoger. In de wachtkamer is het druk. Ik zoek een plek waarvan ik denk dat het er een beetje rustig is en ik kan lezen, maar daar komt niets van. Buurman, een eindje verderop rechts van mij, praat aan een stuk door tegen zijn Buurman. Hij praat zo hard, zo enthousiast, maar ook zo belangstellend en vriendelijk dat niemand hem vraagt of het wat zachter kan. Als het ‘slachtoffer’ van de man door een verpleegkundige wordt opgehaald zijn de andere wachtenden ineens wel heel druk met boek, krant of magazine. Buurman links van mij en ik kijken elkaar aan en krijgen de slappe lach, dat is dus blijkbaar niet alleen aan vrouwen voorbehouden. Dan verschijnt, naar al snel blijkt, zijn vrouw. Opnieuw luidruchtig praten, samen wisselen ze hun ervaringen van het doktersbezoek uit. Het wordt al snel duidelijk dat ze allebei een afspraak hadden. Nog in de wachtkamer vraagt de man aan zijn vrouw: ‘waarom zijn wij niet samen naar binnen gegaan?’ waarop zij haar schouders ophaalt en ineens heel druk in haar tas rommelt. Het is duidelijk dat zij geen raad weet met zijn vraag. Na wat vijven en zessen hebben ze dan eindelijk de jassen aan. De tas van haar wordt nog eens door hem én door haarzelf gecontroleerd, zit alles er nog in? Iedereen wordt persoonlijk gedag gezegd, dan gaan zij weg. Stilte.

Ik ben al snel aan de beurt. Ontmoet een vriendelijke dokter die tijd voor mij neemt en mij mijn verhaal laat vertellen. De diagnose van de andere arts was en is discutabel. Ik word bevestigd waar ik al tijden ‘bang’ voor ben, een nare bijwerking van medicatie met nare gevolgen. Nu dat duidelijk is wil ik geen nieuwe afspraak, de medicijnen gebruik ik immers sinds kort niet meer, maar Dokter haalt me over, hij heeft goede argumenten. Tot nu toe is dit niet mijn beste dag, maar na het gesprek met de arts keert deze dag ten goede, ik weet het zeker!