Anders lezen

Vandaag staat in het teken van ‘lezen’ en ‘verjaardagen’. Vanavond gaan Man en ik naar het feestje van zijn jarige ouders. Het cadeautje ligt klaar, mooi ingepakt en het kaartje geschreven. De feestjurk al aan, het wachten is op Man. Het heeft tot rond het middaguur geduurd voordat ik aan lezen toekwam. Eerst allerlei ‘dringend-te-doen-dingen’ verzonnen om nog niet te hoeven lezen, terwijl dat toch een van mijn favoriete bezigheden is. Maar dit keer is het anders. Dit boek moet worden gerecenseerd en dan heb ik soms last van uitstelgedrag. Ik vraag me steeds af: ‘kan ik dat wel, kan ik wel op papier verwoorden wat ik in mij heb opgenomen?’ ‘Heb ik het verhaal wel goed in me opgenomen, moet ik het boek niet nog een tweede keer lezen?’ Twijfels denderen door mijn gedachten. Deze alledaagse columns schrijven gaat me goed af, die rollen uit mijn hoofd en mijn vingers. Echter iets schrijven over dat wat iemand anders heeft geschreven is totaal anders. Wie ben ik om daarover iets te zeggen? En hoe zeg ik dat dan? Ook al denk ik als lezer: ‘nou, dit is mijn boek niet’ of ‘ik vind er niets aan’ of nóg erger: ‘ik lees het niet uit, het boeit me totaal niet’. Dat laatste is mij wel eens overkomen, gelukkig, met een boek dat ik voor m’n plezier las. Maar áls ik het verhaal niet zo mooi of goed geschreven vind, maar er wel een recensie van mij wordt verwacht, dan tóch kan ik er altijd nog iets positiefs over zeggen. Alleen al het feit dat iemand hard gewerkt heeft om het op papier te krijgen, want geloof me, schrijven is heel hard werken. Maar met dit boek zal het me niet zoveel moeite kosten een recensie te schrijven, ik ben er enthousiast over. 

Meer wil ik er nu niet over kwijt. Dat kan en mag pas als het boek in de winkel ligt, dan kunnen jullie ook mijn recensie lezen. Dat duurt nog een week. Blijft nog over te vertellen hoe leuk het is, als een van de weinigen, het boek ‘vooruit’ te mogen lezen