Mijn vader en ik

Met onderstaand verhaal doe ik mee aan de schrijfwedstrijd van heelnederlandschrijft. Thema is ‘de mooiste herinnering’.

Voor de publieksprijs kun je mijn verhaal liken op de website van www.heelnederlandschrijft.nl

Een stuurse blik. Mokken. Dagenlang. Hij zegt nooit iets tegen mij. Niet als ik mijn armen om zijn been sla, niet als ik hem van de mijnwerkers bus afhaal. Ook niet als ik hem vertel dat ik zijn bord met yoghurt thuis op tafel al heb klaargezet. Ik barst zowat uit elkaar van hunkering naar zijn aandacht. Niets doet er toe. Hij geeft geen enkel teken van genegenheid. Dat gaat zo jaren door. Ook als ik al lang en breed het ouderlijk huis heb verlaten en regelmatig op bezoek ga.

Dan overlijdt plots mijn moeder. Hij regelt alles met mijn zus en zwager. Voel me een buitenstaander. Maar vader is al een poos erg ziek en als wij van de behandelend arts horen dat hij niet lang meer leven zal, besluiten zus en ik

hem tot aan zijn dood thuis te verzorgen. Opluchting en dankbaarheid bij mijn vader, maar hij uit het niet tegen mij.

Mijn zus maakt een ‘dienstrooster’. Dagelijks wisselen wij elkaar af. Mijn zwager neemt zo nu en dan de zorg voor een dag over. Ook al ben ik verdrietig en heb in de loop der jaren nare gevoelens jegens mijn vader gekregen, ik zorg voor hem zoveel ik kan. Wil niet achterblijven bij mijn zus, maar het voelt voor mij als een verplichting.

Toch lijkt het alsof er iets verandert. Ik bespeur bewondering bij hem voor mij. Langzamerhand groeit er begrip en respect voor elkaar. Er is warmte tussen ons. Als er iets is belt hij mij op, voorheen belde hij naar mijn zus. Of hij belt zomaar om te vragen hoe het met mij gaat. Hij wacht met eten tot ik er ben. We praten over alles. Ook over zijn jeugd waarvan wij weinig afweten. Op al mijn vragen, hoe pijnlijk misschien, geeft hij antwoord. Het maakt ons samenzijn nog intiemer.

We maken ritjes met de auto. Bezoeken plekken in het bos waar hij met mijn moeder is geweest. We gaan boodschappen doen. Ik achter de winkelwagen, hij naast mij, schuifelend achter de rollator. We hebben plezier. Dit ‘feest’ van hem en mij duurt een jaar. Dan overlijdt hij. Ik ben erbij.

Als ik aan dat jaar denk, word ik overspoeld door warmte en blijdschap. Nog steeds, al is het bijna 14 jaar geleden dat hij stierf. Ik heb een vader gehad, ook al heb ik hem maar een jaar gekend.