Onderweg

Hoewel Man nog geen vakantie heeft, die begint pas over anderhalve week, heb ik besloten er vandaag al aan te beginnen. Alles onder het mom van de vrije weken een beetje ‘inluiden’ zodat het voor Man wat gemakkelijk wordt om aan de vakantie te beginnen. Dat laatste is natuurlijk flauwekul. Man zal opgetogen en met het gevoel ‘hè, hè, eindelijk….’ van zijn werk naar huis komen. Een zee van tijd ligt voor hem. Twee weken hoeft er niets. Ik doe natuurlijk in die twee weken met hem mee. Ik hoef ook niets. Voorlopig is dit dus mijn laatste blogpost. Eind augustus ben ik er weer.

Onderweg fiets ik hen voorbij. Een vrouw met een bakfiets, een kleine jongen op zijn eigen fietsje. Zij roepend waar hij op moet letten. Hij slingerend, om zich heen kijkend, wijzend en pratend. Met een boog fiets ik om hen heen. Het stoplicht op rood. Zij komen naast mij staan.

‘Druuken, druuken, druuken!’

De vrouw reageert meteen.

‘Dat mag zo niet. Je moet netjes vragen of mevrouw al op het knopje heeft gedruukt’

‘Vrouw, heeft u het knopje gedruukt?’

‘Dat heb ik gedaan’

‘En nou zeg je dat het fijn is. Zo moet je dat doen en niet druuken, druuken druuken zeggen, dat is niet netjes. Heb je dat begrepen?’

‘Ja, mama’

Kijkend naar mij zegt zij: ‘Ik wil het niet zo, hij moet leren’

Een Turkse moeder, druk bezig haar zoon op te voeden.

Als we oversteken groeten we elkaar.

‘Mevrouw, mevrouw!’

Ik kijk achterom. Twee dames op de fiets. De ene in renners outfit op een racefiets, de ander in gewone broek en shirt op een stevige damesfiets.

‘Weet u hier in de buurt een winkel? Wij hebben wat boodschappen voor onderweg nodig’

‘Jazeker. Ik woon in dit dorp. We kunnen samen verder fietsen. Ik ben op weg naar huis en kom langs een klein winkelcentrum’.

‘Maar u heeft een elektrische fiets en wij niet’

‘Ik zal mijn snelheid aanpassen. Dat ben ik gewend, mijn man heeft ook een gewone fiets’

‘Wij komen uit Arnhem en zijn op weg naar Frankrijk’. Al passeren wij de grens maar twee meter, dan toch zijn wij tot in Frankrijk gekomen. Dat is het doel. Onze mannen halen ons komende zondag op’

‘Wat leuk, ook om samen te doen’

‘Wij hebben al veel voorpret gehad. Nu genieten wij alleen maar. België, here we come’

Zo kan een fietstochtje ‘voer’ voor blogpost zijn. Dat blijkt.

Foto's 4

Ik ben vandaag zo besluiteloos als wat. Soms heb ik daar last van. Ook wat betreft het schrijven. Jammer, maar als alternatief een paar foto's. Die laten, net als geschreven blogpost, mij ook zien.

 

Deze Dual platenspeler ter revisie weggebracht. Een oudje uit 1988, maar voor Man een kostbaar bezit.

Ook deze Erres uit 1974 is in revisie gegaan. Door veel mensen opgeruimd, maar hier worden er nog elpees op gedraaid

 

Kabels en kabels...herkenbaar voor de gepassioneerde 'muziek-luister-liefhebber'

Wie kent 'm niet? Bij het grote Zweedse concern een Billy boekenkast gekocht, maar niet voor boeken...

...voor in de keuken. Wel de kookboeken erin, maar eigenlijk aangeschaft voor allerlei andere spullen

Tijdens mijn fietstocht vanochtend dit prachtig 'gezicht'...

...en dit. Iemand noemde deze bloemen 'optimistisch'. Het pad waarlangs de klaprozen bloeien is ook bekend bij Mies Huibers. Lees zijn blogpost http://www.mieshuibers.nl/category/woordenstroom/

Langs datzelfde pad staat dit ook. Een stoere tafel met banken

Wat zal ik hiervan genieten! Gekregen van mijn lief

Koek en ei

Een poos geleden heb ik blogpost geschreven over ‘Poes en Buurpoes’.

Daarin is te lezen dat het tussen onze poes en de buurpoes niet altijd koek en ei is. Dat hoeft het met mensen onderling in een straat ook niet te zijn.

Aanleiding kunnen hoge struiken of bomen zijn. De hond of de kat. Rotzooi die mensen niet opruimen en waar een ander last van heeft. Geluiden van muziek of brommers. Ruziënde of spelende kinderen. Iedereen maakt wel eens geluid. Ook wij.

Het kan dat er totaal geen contact is.

Er kan meteen afstand zijn bij de eerste kennismaking.

Het kan zijn dat je twijfelt of je wel contact wil.

Het kan ook zijn dat je intuïtie je vertelt dat het niet is wat het lijkt. Dan ben je altijd op je hoede. Altijd voorzichtig. Dan hou je steeds rekening ‘met’.

Maar het kan ook zo zijn dat het contact goed is.

Dat er bij de eerste ontmoeting ‘herkenning’ is.

Dat je een leuk gesprek met elkaar hebt.

Dat je een kopje koffie met elkaar drinkt.

Dat je tijdens vakanties voor elkaars huisdieren of de tuin zorgt.

Dat je elkaar in nood helpt.

Kunnen wij mensen niet gewoon een beetje aardig voor elkaar zijn? Een beetje rekening met elkaar houden? Of is dat de wens van de gedachte? Of naïviteit? Is het een utopie in het leven van nu waarin drukte, stress en gejaagdheid vaak op de loer liggen of ons dagelijks leven beheersen?

http://ellieschmitz.blogspot.nl/2015/12/poes-en-buurpoes.html