Prikkels

Als je gevoelig bent voor prikkels en indrukken van buitenaf en je alles met een meer dan gemiddelde intensiteit beleeft, dan kan het wel eens teveel worden. Of dat je, als je maar lang genoeg naar iedereen hebt geluisterd en het ook nog iedereen naar de zin wilt maken en je steeds weer de grens verlegt of aanpast, ziek wordt. Of oververmoeid raakt en afspraken af moet zeggen omdat je het niet meer aankunt te praten of bezig te zijn. Dan wil je alleen zijn.

Mensen om je heen die weten en ook begrijpen wat er aan de hand is, geven je de kans tijd voor jezelf te nemen, rust te hebben. Hopelijk leer je er weer iets van, al is het maar bijtijds de grens aan te geven, ‘tot hier en niet verder, ik heb tijd en ruimte voor mezelf nodig’. Door die rust en soms ook afzondering in te bouwen doe je energie op om de dagelijkse besognes weer tegemoet te treden.

Er zullen altijd mensen zijn die het niet kunnen of willen begrijpen. Die afhaken als je zo nu en dan ‘neen’ zegt en voor je eigen welbevinden zorgt. Dat wordt niet op prijs gesteld, dan ben je egoïstisch of ongezellig. Of, en misschien nog erger, mensen die vragen of je nou nóg niet ‘beter’ bent? In hun beleving heeft het lang genoeg geduurd, je bent toch niet ziek? Zo wordt het uitgelegd.

Helaas is hooggevoeligheid een karaktereigenschap die ook nog eens voor veel verdriet kan zorgen want als mensen zo over je praten of denken, kan dat bovenop de vermoeidheid en het niet prettig voelen ook nog eens een domper of een aanslag op je zelfvertrouwen zijn. Het is dus ‘zaak’ stevig in je schoenen te staan. Alsof dat nog kan…..

Ik zie het niet als ziek, maar ‘behept zijn’ met deze karaktereigenschap. Als ik te vaak mijn grens heb overschreden en soms gebeurt dat gewoon, dan word ik onrustig, slaap slecht, ben oververmoeid of ga door de drukte om me heen transpireren. Dan wordt steevast gevraagd of ik last van opvliegers heb….

Het is niet altijd fijn me zo te voelen, maar het is er en ik kan niet anders, zou niet weten hoe. Alles komt met een klap binnen en heeft veel tijd nodig om verwerkt te worden. Dat kost bergen energie.

Mensen die hooggevoelig zijn hebben voor zichzelf ruimte, tijd en rust nodig. Zij hebben niets tegen jou, maar zij zijn een beetje moe.

Atelier

Eind september zijn de bouwvakkers weer voor een aantal weken hier. Dan is de verbouwing van de garage aan de beurt. Garage wordt atelier. Voor deze klus hebben we geen bouwvakkers hoeven zoeken die komen graven en slopen en boren en spijkeren. Dezelfde mannen die het huis hebben gerenoveerd komen ook nu weer. Dat is fijn, we kennen elkaar al en het vertrouwen is er.

Voordat het zover is moet er nog wel het een en ander gerealiseerd worden. Allereerst moet de garage leeg. Dat vergt nog wel wat denkwerk want waar laten we de fietsen, de tuinstoelen, het gereedschap, de kruiwagen en de grasmaaier? Laten we ook nog een houten tuinhuis maken?

Ik moet bedenken wat ik met de ruimte wil. Ik wil veel licht binnen en ik wil een warme ruimte qua temperatuur, een houten vloer en ook warm en koud stromend water. Ik vraag advies, overleg met Man en Vriendin. Het bespreken van de werkzaamheden met de vakmannen is vanavond. Is het mogelijk mijn wensen in die ruimte te realiseren?

Natuurlijk ben ik in mijn hoofd ook al met het inrichten bezig. Wat is er nou leuker dan dat, zeker als het voor een eigen atelier is! Stoelen heb ik al, een boekenkast ook, een grote en kleine schildersezel én een theewagen voor de potten met verf en kwasten. Alles staat op zolder. De eettafel die we nu gebruiken verhuizen we naar het atelier. Het is al mijn schrijftafel, de kleine ezel staat er ook al op, er liggen boeken en schetsjes, een schrift, pennen, potloden en een doos met kleurpotloden. De tafel wordt al anders gebruikt dan alleen maar als eettafel. Tijd om op zoek te gaan naar een ‘nieuwe oude’ tafel voor in huis en lampen voor in het atelier. Ik struin de tweedehands sites af en ga regelmatig naar een kringloopwinkel. Geen straf voor mij, ik houd ervan mooie gebruikte spullen te zoeken.

Een leuk vooruitzicht dit alles, ik moet alleen nog even geduld hebben. Half oktober is het atelier klaar.

Aanloopje

Als het ritme van het schrijven een poosje wat minder is wordt het moeilijker de draad weer op te pakken. Ik heb daar nu min of meer last van hoewel ik niets liever doe dan schrijven, dan ben ik in mijn element. De structuur is er wat uit. Tijdens de twee weken vakantie heb ik wel geschreven, maar in vergelijking tot werkdagen van Man, veel minder. Ik heb geluierd, niet eens zoveel andere dingen gedaan, het motto van de afgelopen weken was dat niets hoefde. Vandaag een aanloopje. Het ‘gewone’ leven begint weer. Man is naar zijn werk en ik pak thuis de draad weer op met schrijven, lezen en een beetje studeren.

Gisteren heb ik het boek ‘In het huis van de dichter’ van Jan Brokken

uitgelezen. Af en toe met een brok in de keel las ik hoofdstuk na hoofdstuk, zo boeiend, zo ontroerend, zo mooi geschreven. Jan Brokken leerde Youri Egorov op zevenentwintigjarige leeftijd kennen en schreef over hem een schitterend portret. Youri Egorov gold als de dichter onder de Russische meesterpianisten. Hij was een naar vrijheid hunkerende kunstenaar, van een door angsten verteerde musicus die de ondergang tegemoet snelde in het uitzinnige Amsterdam van de jaren tachtig.

Een van de vele uitspraken over dit boek is terug te vinden op de website van Jan Brokken:

'Ontroerend omdat Brokken Egorov tot leven brengt, fascinerend omdat hij haarscherp het artistieke milieu van de jaren '80 schetst en bewonderenswaardig omdat hij als geen ander over muziek schrijft. De AKO Literatuurprijs waard.' - Menno Schenke in Algemeen Dagblad

Inmiddels heb ik ook muziek van Youri Egorov beluisterd.

http://www.janbrokken.nl/

https://www.youtube.com/watch?v=49MFLUyRs68

Vakantiedag

Afgelopen zondag was onze eerste vakantiedag. We hebben die dag lang uitgeslapen, geluierd en gelezen. Maar maandag was natuurlijk de eerste ‘echte’ vakantiedag. De wekker rinkelt niet om zes uur ’s ochtends, we slapen totdat we wakker worden. Dat is rond half negen en meteen dringt het besef op dat er niets hoeft en we twee weken vakantie hebben. Een heerlijk gevoel!

De dag begint met een lekker ontbijt in de tuin. Zomaar zitten, niemand of niets dwingt ons tot enige activiteit. We besluiten overtollige spullen naar de kringloopwinkel ‘Het Goed’ te brengen. Dat heeft ook een reden! De garage raakt zo langzamerhand leeg (volgende maand wordt deze verbouwd tot atelier) en we kunnen meteen even kijken of er nog iets leuks te koop is! Uiteindelijk lopen we met twee vazen de deur uit, de groene past prachtig bij het dienblad van ‘Vergeet me niet’ (zie mijn blog ‘Mini-vakantie’ van 7 augustus jl.) en een stapel leesboeken en kunstboeken. De meeste kosten 50 eurocent of in het duurste geval anderhalve euro.

Bij Het Goed is het die dag de bedoeling boeken op te ruimen, maar omdat wij graag even willen kijken en ook zo enthousiast over onze vondsten zijn, wacht men daar een poos mee en mogen we zelfs in de kratjes met nieuwe aanvoer van boeken kijken.

Op onze vraag wat er met de op te ruimen boeken gebeurt, vertelt een medewerker dat die met water tot pulp worden gemaakt en wij zo onze dagelijkse krant in de bus krijgen. Zoveel mooie boeken die worden weggedaan. Zou er niet een tehuis of een thuisbibliotheek zoals ‘de Ruit’ in Venlo heel blij mee zijn?

Tussen de spullen die door ons naar de kringloop worden gebracht ook een rek op wieltjes om elpees in te zetten. Al in mijn handen en bijna in de auto gelegd bedenk ik dat ik het niet op wil ruimen en weet ik wat ermee te doen. Een plaat marmer erop, nog van een nachtkastje van mijn ouders, en nu staat het in de kamer bij de boekenkast. De boeken van de kringloopwinkel erop en ernaast.

Vakantie

Eindelijk! Niet afgelopen vrijdag zoals gepland, einde werkweek begint normaliter voor Man zijn weekend of in dit geval zijn vakantie, maar dan toch gisteren. Rond vijf uur is Man thuis na een werkweek van uitzonderlijk veel arbeidsuren. Doodop maar met een fijn gevoel dat de klus samen met zijn collega’s is geklaard.

Voor een kort moment ‘niets’ en dan gaan we naar vrienden. Een uitnodiging om te komen eten. Het is een gezellig samenzijn met heerlijk dingen op ons bord!

De komende twee weken hoeven we niets. Misschien gaan we fietsen, misschien lezen we, misschien rommelen we in huis of in de tuin, misschien gaan we nog een paar dagen naar zee, een dagje naar vrienden of naar een museum. Zoveel leuke dingen die we kunnen doen, het allerbelangrijkste is dat we geen verplichtingen hebben.

Schilderen, lezen en schrijven staan ook hoog op mijn ‘wat-kan-ik-allemaal-doen’ lijst. Weliswaar kan ik elke dag schilderen, lezen en schrijven, maar vaak is er wel iets wat voorrang vraagt. En soms, maar dat is echt zelden, voel ik me bezwaard dat ik thuis kan zijn, niet gebonden ben aan uur of tijd, geen autoriteit boven me heb die mij oplegt wat te doen. Dat kan mij wel eens belemmeren, maar eerlijk gezegd ga ik meestal gewoon mijn gang en geniet daar ook erg van. Voor mij is elke dag een beetje vakantie.

Maar eerst vandaag, onze eerste echte vrije dag samen. We hebben uitgeslapen en een lekker ontbijt gehad. Een waterig zonnetje komt af en toe tevoorschijn en er is een aangename temperatuur. De stoelen staan buiten klaar, boeken, de krant en koffie op tafel, een goed begin!