Vandaag geen blog uit het dagelijkse
leven gegrepen, maar enkele woorden over een boek dat ik een paar weken geleden
heb uitgelezen. Het boek heeft op mij veel indruk gemaakt, ‘Rafaël’ van
Christine Otten.
Het is gebaseerd op
feiten, heftig en ontroerend. Het verhaalt over bootvluchtelingen, een gedurfd actueel
onderwerp. Er zijn duizenden bootvluchtelingen, veel leed en onmenselijke
toestanden. In dit boek gaat het over Winny en Nizar. Hun verhaal is representatief
voor al die onbekende vluchtelingen, het geeft hen een gezicht.
Christine Otten verwoordt
de gebeurtenissen van deze twee mensen met grote klasse. Zij heeft een
vloeiende schrijfstijl, laat woorden spreken. Zij maakt van dit schrijnende verhaal
geen drama, er is geen sprake van opsmuk of tierelantijn, enkel en alleen de
rauwe werkelijkheid brengt zij in beeld. Nergens verveelt het, je wilt
doorlezen, weten hoe het afloopt met Winny en Nizar.
Een mooi boek dat het
verdient gelezen te worden. Het zet je aan het denken over de wantoestanden met
betrekking tot de vluchteling, maar het is ook een verhaal over twee verliefde
mensen die bij elkaar willen zijn en daar veel voor overhebben.
Een poos geleden ben ik
naar een lezing van Christine Otten geweest, daar was ook Winny aanwezig. Zij
vertelde dat het goed gaat met haar, Nizar en Rafaël, maar dat het ook
moeilijk blijkt een bestaan op te bouwen. Heimwee naar Tunesië waar Nizar vandaan
komt is er ook, maar zij hebben ervoor gekozen om in België te blijven wonen opdat
hun zoon Rafaël een betere opleiding en toekomst zal hebben. Wil je in Tunesië
iets opbouwen dan heb je geld nodig en dat is er niet.
Niet alleen dit boek van
Christine Otten is de moeite van het lezen waard. Ik heb ook erg genoten van al
haar andere boeken, vooral vanwege haar onopgesmukte schrijfstijl.