Zonder titel

Jaren geleden huurde Vriend een ruimte in een oude textielfabriek. In het gebouw veel vertrekken, allemaal verhuurd aan kunstenaars. Daar zeulde L al zijn spullen naartoe. Kant en klare doeken, tekenpapier, rollen papier en linnen, ezels groot en klein, kwasten dik en dun, kleurpotloden, stoelen, tafels, een vloerkleed, cd’s en een stereo installatie. Er werd ingericht. Het atelier was geboren. Een plek om te schildere­­­­­­n waar ook ik gebruik van mocht maken. Op die plek is mijn liefde voor het doek en de kwast tot uiting gekomen en gegroeid. Het spelen met kleuren, het schilderen van huisjes en vlakken. In die oude fabriek heb ik mijn eerste schilderijen gemaakt. 

De naam Rothko valt. Mijn drang naar kennis en alles willen weten over zijn werk laat me niet meer los. Zoek informatie op internet, krijg en koop een boek over zijn leven en werk. Mijn bewondering voor hem groeit. En dan de aankondiging. Een tentoonstelling van Mark Rothko in het Gemeentemuseum in Den Haag. Daar wil ik naartoe. Na veertig jaar zijn werk weer in Nederland. 

En het is overweldigend, een ander woord heb ik er niet voor. Hoe langer ik kijk hoe meer ‘leven’ op het doek ik zie. Steeds meer kleuren die in elkaar overlopen. Met weinig middelen heeft Mark Rothko prachtige schilderijen gemaakt. De doeken ‘in het echt’ zien is een belevenis. Tijdens dit uitstapje is Man een goede gezel, hij is ook liefhebber.

  

De liefde voor het schilderen is er bij mij nog steeds. Het is iets wat ik ‘moet’ doen, net als lezen en schrijven.

Kunst in het algemeen boeit mij sowieso. Ik geniet van vormen, het materiaal en de kleuren. Denk na over gedachten en gevoelens die iemand bij het maken van de kunst gehad kan hebben. En waardoor raakt iemand geïnspireerd?

Ik ben het in elk geval wel na zo een tentoonstelling, dan wil ik alleen nog maar schilderen…...

Monoprinten

Sinds mijn atelier klaar is zoemt het in mijn hoofd, zoveel ideeën. Ik wil schilderen, huisjes en abstracte doeken. Annie Sloan is er ook nog. Haar krijtverf lonkt naar mij om kastjes, tafeltjes en lijsten een andere look te geven. Toch ga ik vandaag iets heel anders doen. Heb besloten de doeken en de kwasten te laten voor wat ze zijn en me bezig te houden met monoprinten.

Wat heb ik nodig? Een glasplaat, maar bij gebrek daaraan neem ik een stuk­­­­ natuursteen. Verf, die is er genoeg. Bij deze techniek werk ik het liefst met olieverf. Een trommel vol heb ik. Ik heb papier of linnen nodig, dat is er ook volop, maar ik kies voor een stuk doek van een oude luifel. Daarop wil ik mijn eerste print maken en alle volgende afdrukken op papier, totdat er geen verf meer van het natuursteen afkomt.

 

Maar voordat ik zover ben moet ik eerst nog een deegroller kopen, ik mis namelijk een inktroller. Tot mijn stomme verbazing wordt die niet verkocht bij de winkel voor huishoudelijke artikelen. Wat kan ik dan gebruiken? Ik fiets naar de-doe-het-zelfwinkel en koop daar een verfroller waarvan ik thuis het schuimrubber zoveel mogelijk verwijder. Daar kan ik ook mee over het doek rollen en gelijktijdig een beetje druk zetten. Nog een potlood of de steel van een penseel om eventuele contouren aan te brengen. Ik kan beginnen.

  

Zeg er verder niets meer over behalve dat het ontzettend leuk is om te doen en heel verrassend om te zien wat er tevoorschijn komt.

 ­­­­­

 

Voorbije dagen

Woensdag 3 december heb ik mijn laatste blog gepost. De dagen erna geen tijd gehad om te schrijven. Zoveel dingen te doen, ik schrijf over een paar ervan.

Donderdag 4 december 2014

Om 10u00 ‘s ochtends word ik opgehaald. Ik ga naar een bridgedrive van ‘Klaveren 5’, het clubje waar ik al vanaf de oprichting in mei 2005 lid van ben. Het heeft zes leden, allemaal vrouwen. Tweemaal per jaar hebben we een drive bij een van de dames thuis, altijd bij T. Restaurantjes, winkels en cafeetjes in de straat waar zij woont, mogelijkheden genoeg om te eten en een glaasje te drinken. We lunchen ‘thuis’ met allerlei lekkernijen door T ingekocht en gemaakt. ’s Avonds gaan we uit eten. Om half 12 ben ik thuis na een gezellige dag.

Vrijdag 5 december 2014

Om half tien stap ik weer in de auto. Nog niet echt fit na de lange donderdag, maar heb een afspraak bij de opticien. Eerst een meting, daarna lenzen in en zoek ik een nieuw montuur uit. Weer thuis wil ik een uurtje slapen. Dat lukt niet zo goed. Ik ‘moet’ schilderen, er valt niet aan te ontkomen. Gewoon het penseel dopen in de verf en mijn hand volgen. Er is geen sprake van ‘even iets anders doen’. Wel drink ik koffie met gasten die onverwachts voor het raam staan. 

Vandaag ook valt mijn laptop zowat uit elkaar. Ik heb hem een poos geleden uit mijn handen laten vallen. Eerst liet telkens de accu los, die kon ik weer vastmaken, maar nu laat ook het deksel los. Enkel nog twee dunne draadjes waarmee het verbonden is met de rest van de laptop. Als Man na het werk thuiskomt krijg ik van pure chocola een letter S.

Zaterdag 6 december 2014

Ik slaap uit, rond tien uur word ik wakker. Man heeft koffie, fruit en zuivel naast mijn bed gezet. Niets van gemerkt dat hij uit bed is gegaan, blijkbaar in diepe slaap. ‘s Middags gaan we op pad voor een nieuwe laptop. Die is snel gekocht, ik weet precies wat ik wil hebben. Op weg naar huis, stilstaand voor het stoplicht botst een andere auto tegen onze auto aan. De bestuurder rijdt achteruit uit de parkeerhaven en ziet ons niet. Tot overmaat van ramp schakelt de man in paniek dan ook nog verkeerd en botst een tweede maal tegen de auto aan. ’s Avonds na het eten installeer ik samen met Man alles op mijn laptop om er weer mee te kunnen werken. Zoek ook de verschillende functies uit. Dat is even wennen met dit nieuwe besturingssysteem, maar het lukt snel. Ik sluit de dag af met thee en een boek.

Zondag 7 december 2014

Pyjamadag. Alles in langzame versnelling. Weer uitgeslapen, eet een licht ontbijt, rommel wat in huis en lees kranten. Maak een pasta Bolognese voor het avondeten.

Maandag 8 december 2014

Typ ik deze blog op mijn nieuwe laptop.