Pechvogels

Vijf jaar.

Rennend rondom de vijver bij de overburen. Ik glijd uit over het natte gras. Op mijn netvlies zie ik mijzelf, arm in gips en mitella. Gebroken.

Veertien jaar.

Onder begeleiding mag ik voor het eerst naar het jeugddansen. Dat is zo nu en dan in het dorp in een oud schoolgebouw. Als ik na afloop naar huis ga struikel ik over het rooster bij de voordeur. Een paar jongeren hebben het schuin omhoog gezet. Komend vanuit een verlichte gang het donker in is dat niet te zien. Alleen de knieën geschaafd, maar als ik na een paar dagen weer tegen een deur aanloop en de traptrede niet goed zie, mag ik naar de huisarts. Zware hersenschudding.

Vijf jaar geleden.

Fietsend met Man. Op de stoeprand, hand in hand, twee kleintjes. Ik twijfel of ik door zal fietsen, maar het lijkt erop dat zij blijven staan. Op het moment dat ik voorbijga stappen zij toch van de stoep af. Probeer hen nog te ontwijken en de fiets overeind te houden. Dat lukt niet. Val met het achterhoofd op de stoep. Een vrouw schiet te hulp. Zij raapt de fiets van de grond, Man helpt mij overeind. Gelukkig is ‘thuis’ dichtbij. Daar komen de misselijkheid en de tranen. Lichte hersenschudding.

De laatste vier weken.

Zus stapt op haar fiets, glijdt van het pedaal af en valt. Probeert onder de fiets uit te komen wat niet gemakkelijk is. Haar pols in een vreemde hoek. Gebroken. Veel pijn, morfine en een operatie later gaat het nu wat beter.

A ontwijkt een auto. Gooit het stuur naar rechts. Valt. Blijkt zij goddank ‘alleen maar’ gekneusde ribben te hebben. Zou niet in haar schoenen willen staan. Uit eigen ervaring weet ik hoeveel pijn dat doet. Dat is weer een ander verhaal.

T trekt koffer achter zich aan. Haar voeten en benen worden erdoor geraakt. Zij valt. Ontzettend veel pijn. Wordt met een ambulance naar een ziekenhuis vervoerd. Schouder uit de kom.

V mist de laatste traptrede. Kan zich staande houden, maar haar voet slaat naar buiten om. Enkel op drie plaatsen gebroken.

M op fiets. Schrikt, slingert en valt. Komt onder zijn fiets terecht. Opstaan lukt niet. Gelukkig helpen omstanders hem. Gekneusde ribben.

D op zeilboot struikelt. Valt overboord. Iemand die het ziet gebeuren springt hem onmiddellijk achterna. Na de eerste poging komt hij weer alleen boven water. Na de tweede poging komen zij gelukkig samen boven water. Het slachtoffer had voor een moment het bewustzijn verloren.

De bloem op de foto voor deze pechvogels. Dat zij zich snel weer kwiek voelen.

'Flexibel

Evengoed alle voordeuren en auto’s gehoord. Ik heb toch oordoppen in?

Wars als ik ben van gebruiksaanwijzingen gewoon met de vinger erin geduwd, aan het ‘stokje’ gedraaid en klaar. Vanavond nog maar een keer proberen. Volgens gebruiksaanwijzing.

Tegen achten word ik wakker. Heb heerlijk geslapen. Toeval? Of is hier de gebruiksaanwijzing debet aan?

Ze zien eruit als 'boompjes' en zijn gemaakt van zacht materiaal

Eindelijk, het heeft lang geduurd voordat ik overstag ben gegaan.

http://ellieschmitz.blogspot.nl/2016/09/overstag.html 

Wil meteen douchen en het atelier in. Schrijven. Een idee waarover heb ik ook al. Het loopt anders. Kussens in de rug, eerst koffie en het ontbijt. Toch maar even het nieuws lezen. Dan snel kijken of er e-mail is. Nog iets leuks op facebook? Nog nieuwe lezers op mijn blog geweest? Misschien reacties?

Het is half 12 voordat ik in het atelier kom. Heb gerommeld in huis. Mijn rondje door de tuin gemaakt, gieter in de hand. Hier en daar planten die water nodig hebben, vooral die in een pot staan. De vogels gevoerd. Zaad in de silo en een nieuwe pot met pindakaas in het voederhuisje. Vers water in de bakken. Sam drinkt hier ook uit. Naar haar eigen waterbakje kijkt zij niet om, ook al wordt het water elke dag ververst. Meestal zit zij buiten op tafel erbij als ik de bakken schoonmaak en weer vul met water. Zodra ik mij omdraai drinkt zij ervan. Buiten drinken is blijkbaar lekkerder. Bij Sam zit het tussen de oren.

De dag begint anders dan de bedoeling was en deze blogpost gaat over iets anders dan de bedoeling was. Niets zo veranderlijk als een mens. Of ben ik misschien flexibel?

Overstag

’s Morgens vroeg wakker worden als de dag begint is niet zo erg. Maar ’s avonds laat wakker worden van mensen die op bezoek zijn geweest en naar huis gaan, op straat roepend ‘dag en tot ziens en bedankt en welterusten en tot de volgende keer’, dat is vervelend. Of nog erger. Al zittend achter het stuur, met draaiende motor het gesprek ‘in alle rust’ nog een poos voortzetten. Op luide toon zodat ik het ook kan volgen.

Of wakker worden van de eerste buurtgenoot die naar het werk gaat. Voordeur open en sluiten. Autoportier openen. Met een klap dicht. Starten en wegrijden. Het is twee uur.

De tweede auto bromt om kwart voor vijf. Met een beetje pech wordt er met stationair draaiende motor door deze vrouw of man nog een vuilcontainer naar de straat gereden. Wel eens gehoord hoeveel herrie dat geeft midden in de nacht?

Half zes. Een voordeur wordt geopend en dichtgetrokken. De man gaat wandelen met zijn hond. Precies tien minuten later komt hij terug. Voordeur open en weer dicht. De auto wordt gestart. De derde. Bijna kwart voor zes. Hond blaft.

De vierde auto wordt om zes uur in gebruik genomen. Met een beetje goede wil heb ik dan al sinds twee uur niet meer geslapen. En dan is het nu nog zomer. In de winter gebeurt alles op dezelfde tijd. Er is een verschil. Met draaiende motor en soms de autoradio al aan wordt het ijs van de ruiten gekrabd.

Om half zeven fietst de krantenman de straat in. Hoestend alsof de longen uit het lijf moeten. De arme man kan er niets aan doen, maar dat hij hoorbaar het een en ander naar boven rochelt en uitspuugt, vind ik wel wat onsmakelijk klinken.

Zeven uur. Man komt met het ontbijt naar boven. Samen drinken we koffie. Soms ben ik dan wat kribbig. Het tekort aan nachtrust doet mij geen goed. Eigenlijk wil ik vroeg in de ochtend de opgewekte versie van mezelf. 

Ik ga overstag. Vanavond is het zover. Ook al heb ik het zo lang mogelijk uitgesteld. Ook al haat ik het mij van de wereld af te sluiten. Vanavond gaan de oordoppen in.