Harkefietjes

Door de verkoop van een huis en het verhuizen van haar spullen naar een ander huis ontstond plaatsgebrek. Connie Harkema kon haar boeken niet meer kwijt en had het leuke idee een aantal ervan weg te geven. Als tegenprestatie vroeg zij een recensie.

Ik was volgens mij de eerste voor haar eerste weg te geven boek ‘Harkefietjes’.

Heb intussen gezien dat ik echter niet de eerste met mijn verslagje ben.

 

Het boek bevat korte verhaaltjes van Connie en illustraties van haar toen 11-jarige zoon Douwe. Knap hoe hij een verhaal in tekening heeft weergegeven.

Het boek is in 2001 uitgegeven en bevat stukjes over het gezin Harkema, over (huis)dieren en uitstapjes, over school, over seizoenen en feesten, wonen, ontmoetingen en werk. Het dagelijkse leven en haar observaties in woorden gevat. Geschreven in een prettige en vlotte stijl.

Dankjewel Connie voor je vrijgevigheid, geboren uit nood, maar een leuk idee! Een mooi boekje, ik heb het met veel plezier gelezen!

www.connieharkema.jouwweb.nl

De Mannen van het klusbedrijf

We hebben nogal wat snuisterijen, kastjes en tafeltjes verhuisd uit de twee woonhuizen die we voorheen hadden. Veel van die spullen zijn via de kringloopwinkel aan een tweede leven begonnen. Andere dingen hebben we op zolder bewaard ­­­­totdat de tijd rijp zou zijn voor het plaatsen, ophangen of om alsnog de deur uit te doen. Ik ben voor Man geen hulp meer om deze dingen voor elkaar te krijgen, de Mannen van het klusbedrijf wel. Gisteren hadden wij hen over de vloer om ons te helpen met dat plaatsen en ophangen.

Man en ik wonen nu ruim 9 maanden in ons nieuwe nest en zo langzamerhand is duidelijk waar we onze spullen willen hebben. We hebben ruim de tijd genomen. De inrichting en de gezelligheid moeten groeien. Dat gebeurt pas als je woont en leeft in een huis.

Er wordt een lamp opgehangen, ook een schapje. In de nis een stopcontact gemaakt zodat we er licht hebben, maar vooral worden er veel rails aan muren bevestigd. Nu kunnen we onze schilderijen ophangen. Met de grote klussen binnenshuis zijn we wel klaar. Denken we.

Mezelf kennende weet ik dat ik altijd zal blijven schuiven met spullen. Soms moeten die ineens ergens anders staan of uitgebreid worden met iets nieuws erbij. Soms ook worden zij tijdelijk op zolder opgeborgen. Maar die spullen blijven wel, ik ben aan het meeste zeer gehecht, Man ook. 

 

Buiten is er nog het een en ander te doen. Zo heeft Man de regenton al geplaatst bovenop een stapel stoeptegels. De gieter kan eronder. Maar dan moet natuurlijk de goot nog worden uitgebreid met een regenpijp eraan. Daar hebben we de Mannen voor nodig. 

Een andere klus staat ook al op stapel, ook daarvoor hebben we de Mannen nodig. Het maken van een afdak waaronder we het hout voor in de kachel kunnen bewaren. Een plek daarvoor is uitgezocht. De kachel moet nog worden gekocht, maar dat is een kwestie van de knoop doorhakken.

De tuin wordt samen met Vriend aangepakt. Hij en Man zullen binnenkort struiken uitgraven en spitten waarna Man en ik zullen planten. Daar beginnen we aan zodra het voorjaar en zachter weer is. Maar de tuin is een klus die tijd vergt en in de loop der jaren moet groeien. Waar we bij goed weer kunnen zitten en waar potten met planten en onze kunst voor buiten ook een plek krijgen.

Lezen

Ik heb ‘Het Vergeten verhaal van een onwankelbare liefde in oorlogstijd’ van Anneloes Timmerije en Charles den Tex gelezen. Een heel mooi boek, aangrijpend. Het heeft grote indruk op mij gemaakt. Ik moet dit laten bezinken alvorens in een ander boek te beginnen.

Ben geen fan van oorlogsverhalen en moest er even inkomen, maar eenmaal ‘gepakt’ door dit verhaal liet het mij niet meer los. Het gaat over macht, strijd, avontuur, politiek, liefde, hoop, zorg voor elkaar en vriendschap. Je voelt het verdriet, de machteloosheid en de eenzaamheid van Lienke en Guus, de personen wiens verhaal wordt verteld. Alles wat een mens aan emotie kan voelen is in dit verhaal verweven.

Enige minpuntje, misschien ervaart een andere lezer het niet zo: voor mij was af en toe heel duidelijk of Anneloes of Charles had geschreven, dat vond ik jammer. Dat zij beiden goed kunnen schrijven staat buiten kijf! Lezen dit boek zou ik zeggen, het is het waard!