Kruiden in pot

 

De muziek komt mij tegemoet. Het staat er vol met geparkeerde auto’s. De fietsrekken allemaal in gebruik. Snel, snel een kar. Dat ‘snel’ kan ik vergeten. De vrouw voor mij in de rij heeft geen euro of een munt van 50 eurocent of welke munt dan ook. Zij roept haar man. Op zijn dooie gemak komt hij naar zijn vrouw toe, haalt de beurs uit zijn broekzak, rommelt er wat in, kijkt rond, kijkt nog eens om zich heen en geeft haar een munt. Blijkbaar geen goede. De kar wil met geen mogelijkheid los. De man rommelt weer in zijn beurs en geeft haar een andere munt. Nu lukt het wel. Ik ruk het wagentje los en stort mij in het gedrang. Wil meteen doorlopen naar daar waar ik denk te moeten zijn, maar word afgeremd door de drukte van karren die schots en scheef in het looppad staan, de mensen pratend er omheen en kinderen die joelend achter elkaar aanrennen. Word ongeduldig en kribbig, maar verman mij. Spreek mijzelf toe rustig te blijven en te bedenken waarom ik hierheen ben gefietst.

‘Waar staan de kruiden?’

‘Die staan buiten mevrouw’

‘Als u hier teruggaat, neemt u die zijingang en op de derde of vierde tafel staan de kruiden’

‘Teruggaan?’

‘Ja mevrouw, naar die ingang daar’

Hij zwaait met zijn arm door de lucht heen en weer.

Ik kijk hem eens aan en schud mijn hoofd.

Hij kijkt om en ziet wat ik zie.

‘Daar is geen doorkomen aan, ik neem de uitgang aan de andere kant’

‘Dat kan ook mevrouw, maar moet u wel helemaal naar rechts lopen, daar staan dan de kruiden op de derde of vierde tafel’

‘Dat weet ik, dank u wel’

Eenmaal buiten loop ik tegen de stroom van mensen in. Dat kost wel wat stuurkunst met een kar waarvan de wieltjes een beetje stroef draaien en eigenlijk ergens anders heen willen dan ik wil. Eindelijk, de felbegeerde potjes met kruiden, maar bij het zien ervan is de teleurstelling groter dan mijn blijheid. Wat een verlepte plantjes. Droog, dor en geel. Die wil ik niet. Een medewerker ziet mij de potjes oppakken en weer neerzetten. Nooit gedacht dat ik nog eens in mezelf zou mompelen, maar realiseer me dat het gebeurt. De man hoort het en wijst zonder iets te zeggen op een paar bakken onder de tafel. In de schaduw potjes met geurende plantjes. Ik zoek er een paar uit. Kijk niet naar andere planten, wil zo snel mogelijk weg. Weg van de drukte en de luide muziek. De kar laat ik in een hoek staan, er is immers geen doorkomen aan. Met 3 potjes in de handen ren ik zowat zigzaggend het tuincentrum door. Snijd de looproute af om sneller bij de kassa te zijn. Nu nog de lange wachtrij trotseren.