Huismus - Gastblog voor Sylvia Visser

Ellie Schmitz (1952) heeft administratief werk gedaan, maar wijdt zich nu volledig aan het schrijven en schilderen. Regelmatig post zij stukjes over gebeurtenissen uit haar dagelijkse leven op haar blog. Van haar is een kort verhaal in twee bundels opgenomen. Om te schilderen heeft zij een atelier aan huis, daar is zij dagelijks te vinden.

Of ik het leuk vind een gastblog te schrijven. Daar hoef ik niet lang over na te denken. Natuurlijk vind ik dat leuk. Zie het als een compliment gevraagd te worden, maar word ook een beetje onrustig. Waarover zal ik schrijven? Wat is een leuk onderwerp?

Schrijf ik over de boeken die ik lees? De muziek waar ik vrolijk van word? Ik verzot ben op kaas, pasta en vis? Graag rosé drink?

Dat schrijven moet omdat ik niet zonder kan? Mijn leven lang al schriftjes en notitieboekjes koop, altijd wel een in mijn tas heb? Als ik de kans krijg regelmatig een gesprek afluister, mijn oren wagenwijd open en aantekeningen maak? Daarna thuiskom en weer stof voor een stukje heb? Vanwege reuma niet meer buitenshuis werk, maar dankzij de stimulans van Man het schrijven als mijn werk zie?

Dat schilderen ook een passie is? Ik bovendien wel eens zonder inspiratie ben? Ondanks de potten met verf, de kwasten en de kersverse hagelwitte doeken niet weet wat te doen?

Of zal ik het hebben over de tuin? Daar graag op de bank zit. Geniet van de bloemen, het groen, de bomen en de struiken? Naar de vogels luister, lees of zomaar wat voor mij uit staar?

Dat ik mij regelmatig afzonder om alleen te kunnen zijn? Op die dagen graag rommel in huis waarbij spullen en planten een nieuwe plek krijgen? En soms weer teruggezet worden op hun oude plek?

Ik het fijn vind te fietsen, liefst elke dag? Van kunst houd en regelmatig met Man een museum bezoek? Graag ergens ga lunchen?

Alleen al thuis zoveel bezigheden waarover ik iets kan vertellen. Prikkels van buitenaf zijn nodig en welkom. Maar als ik nog eens overlees wat ik heb geschreven is er maar een conclusie: ‘Ik ben een huismus’.

Rechtstreekse link naar de website van Sylvia Visser waarop mijn gastblog is gepost.

http://www.sylviavisser.eu/ellie-schmitz---huismus

Uit de 'oude doos'

Door het mooie weer van de afgelopen dagen komt steeds weer dezelfde herinnering naar boven. Bijna drie jaar geleden heb ik onderstaand stukje geschreven. Vandaag post ik het nog eens.

 

Zwemmen

 

21 oktober 2013

 

Diegenen onder jullie die mijn blog ‘Lezen’ http://ellieschmitz.blogspot.nl/2013/10/lezen.html hebben gelezen weten dat er in het gezin waarin ik ben opgegroeid, geen geld was om leuke dingen te doen. Ik denk zo nu en dan nog aan het moment dat ik met mijn eerste dubbeltje een boek uit de bibliotheek kon halen. Zo trots als een pauw liep ik door het dorp. In mijn jeugd wilde ik graag lezen, maar ook graag zwemmen. Dat lezen werd uiteindelijk door dat ene dubbeltje waar gemaakt, het zwemmen kwam er vooralsnog niet van. Daar had je een badpak voor nodig, maar er was geen geld om er een te kopen. Het zwembad ’t Hitje was niet ver van mijn ouderlijk huis vandaan. Op de fiets door de bossen was je er zo. 

Uiteindelijk werd het zwemmen ook waar gemaakt. Door mijzelf. Stiekem heb ik het badpak van mijn zus uit de kast gehaald, een zwart badpak met voorgevormde cups. In die tijd wilde je zo bruin mogelijk worden dus je draaide van je buik op je rug en weer terug. Zo ook die ene dag. Met een groepje lagen wij op het gras te zonnen. Ik op mijn buik en na verloop van tijd draaiend op mijn rug. Maar wat was er gebeurd? De cups waren volledig ingedeukt, ik had nog geen borsten. Er bleef van die lege cups dus niets over. Ik schaamde me verschrikkelijk. Het heeft daarna lang geduurd voordat ik weer kon gaan zwemmen. Het badpak van mijn zus heb ik nooit meer stiekem uit de kast gehaald, op een nieuw heb ik lang moeten wachten.

Angsthaas

Oude kranten, folders en magazines. Tussen allerlei bezigheden door zoek ik deze stapel leesvoer uit. Veel kan ongelezen naar de oud-papier-doos. Van de rest maak ik een nieuwe stapel ‘te lezen’. Een artikel over angst. Onmiddellijk ben ik jaren terug in de tijd. De jaren van ‘bang-zijn’. Dat zijn er veel geweest.

Als klein kind al had ik angst. Bang voor mannen, voor de tandarts, de huisarts, het donker, voor onweer, mijn ouders, de leraar, de pastoor, voor het onbekende, bang om ziek te worden. Altijd bang. Dat bleef. Ook toen ik al volwassen was.

Ik wist wel dat ik er iets aan moest doen, maar wat, dat kon ik niet bedenken. Ik praatte er met niemand over. Durfde niet. Schaamde mij. Het werd zelfs zo erg dat ik de straat niet meer op durfde te gaan. Niet alleen ging ik niet meer op de fiets, lopend of in de auto ergens heen, ik werd ook bang om in een lift te stappen. Nog banger voor het dagelijkse leven. Deed geen boodschappen meer. Sloot mij op. Toen durfde ik eindelijk hulp te zoeken. De huisarts echter wist er geen raad mee.

Ik sukkelde verder. Verdoezelde. Er was altijd wel een reden waarom ik iets niet deed of wilde. Jarenlang. Tot mijn schoonzus het bespreekbaar maakte. Zij bemerkte hoe ik mijn best deed zo normaal mogelijk over te komen. Zij bracht boeken voor mij mee. Herkenning. Alsof ik het was over wie er werd geschreven. Een van die boeken is mijn redding geweest. Aan de hand daarvan werden destijds cursussen gegeven. Daar bracht mijn partner mij heen. Eindelijk ‘lotgenoten’. Eindelijk leerde en durfde ik over mijn angst te praten. Ook opdrachten moest ik maken en uitvoeren. Ik kreeg inzicht in mijn denkwijze en functioneren. Langzamerhand krabbelde ik op. Toch heeft het nog wel een paar jaar geduurd voordat ik mij ‘vrij’ voelde.

Sinds die tijd weet ik: ‘Angst is een illusie. Het bestaat niet. Je kunt het niet oppakken of wegleggen. Angst creëer en voed je zelf’. 

Nog steeds ben ik blij dat ik toentertijd deze angsthaas bij het nekvel heb gepakt.