Angsthaas

Oude kranten, folders en magazines. Tussen allerlei bezigheden door zoek ik deze stapel leesvoer uit. Veel kan ongelezen naar de oud-papier-doos. Van de rest maak ik een nieuwe stapel ‘te lezen’. Een artikel over angst. Onmiddellijk ben ik jaren terug in de tijd. De jaren van ‘bang-zijn’. Dat zijn er veel geweest.

Als klein kind al had ik angst. Bang voor mannen, voor de tandarts, de huisarts, het donker, voor onweer, mijn ouders, de leraar, de pastoor, voor het onbekende, bang om ziek te worden. Altijd bang. Dat bleef. Ook toen ik al volwassen was.

Ik wist wel dat ik er iets aan moest doen, maar wat, dat kon ik niet bedenken. Ik praatte er met niemand over. Durfde niet. Schaamde mij. Het werd zelfs zo erg dat ik de straat niet meer op durfde te gaan. Niet alleen ging ik niet meer op de fiets, lopend of in de auto ergens heen, ik werd ook bang om in een lift te stappen. Nog banger voor het dagelijkse leven. Deed geen boodschappen meer. Sloot mij op. Toen durfde ik eindelijk hulp te zoeken. De huisarts echter wist er geen raad mee.

Ik sukkelde verder. Verdoezelde. Er was altijd wel een reden waarom ik iets niet deed of wilde. Jarenlang. Tot mijn schoonzus het bespreekbaar maakte. Zij bemerkte hoe ik mijn best deed zo normaal mogelijk over te komen. Zij bracht boeken voor mij mee. Herkenning. Alsof ik het was over wie er werd geschreven. Een van die boeken is mijn redding geweest. Aan de hand daarvan werden destijds cursussen gegeven. Daar bracht mijn partner mij heen. Eindelijk ‘lotgenoten’. Eindelijk leerde en durfde ik over mijn angst te praten. Ook opdrachten moest ik maken en uitvoeren. Ik kreeg inzicht in mijn denkwijze en functioneren. Langzamerhand krabbelde ik op. Toch heeft het nog wel een paar jaar geduurd voordat ik mij ‘vrij’ voelde.

Sinds die tijd weet ik: ‘Angst is een illusie. Het bestaat niet. Je kunt het niet oppakken of wegleggen. Angst creëer en voed je zelf’. 

Nog steeds ben ik blij dat ik toentertijd deze angsthaas bij het nekvel heb gepakt.