Zwart, harig en op hoge poten

Vanuit een ooghoek zie ik iets. ‘Het’ beweegt. Ik houd mijn adem in. Eerst wil ik ‘het’ nog negeren, doen alsof ik niets heb gezien. Gewoon naar mijn atelier gaan, dan is ‘het’ er ook niet. Dat ‘het’ is een spin. Groot, dik, harig en op hoge poten. Er wordt gezegd dat een spin nooit alleen is, er zijn er altijd twee. Bij die gedachte breekt het zweet me uit. Ik ben niet zo dol op spinnen.

Wat nu? Man niet thuis. Hij zou de spin in een glas mee naar buiten nemen. Ik niet, durf nauwelijks te kijken. Maar rustig aan tafel zitten is er ook niet meer bij. Steeds blijven denken dat een spin niets doet helpt ook niet. Spin blijft waar die is. 

‘Kom op, je bent toch zeker voor een spin niet bang? Dat was vroeger, niet in dit leven. Spinnen doen toch niets?’

Dat en nog veel meer zeg ik tegen mezelf terwijl ik ril van onrust en schrik.

Bij een muis (soms neemt Sam er wel eens een mee naar binnen als ik niet oplet) heb ik onmiddellijk de oplossing. Ik verlaat voorgoed, dat wil zeggen tot Man thuis is en de muis heeft gevangen, het vertrek waar ik ben.

Maar zie ik een spin, dan heb ik het gevoel dat ik zover niet kan gaan. Wachten tot Man van zijn werk thuiskomt en hem het beest buiten laten zetten? Het is de vraag of ‘Spin’ dan nog te vinden is. Neen, ik moet dit zelf oplossen.

Met knikkende knieën en in mijn hand een halve keukenrol aan papier zo dik mogelijk opgevouwen, sluip ik richting het zwarte en harige gevaarte. Gelukkig, nog steeds op dezelfde plek. Weer houd ik mijn adem in en buiten mijn wil om iets producerend wat lijkt op een hoge fluittoon, druk ik het papier tegen de muur. Vouw mijn hand samen in de hoop dat ik de spin heb gevangen en loop naar buiten. De prop gooi ik tussen de struiken. Vanavond of morgen ruim ik die wel op. De spin is dan wel weg vermoed ik. Weer het huis in of op zoek gegaan naar een ander onderkomen.

Ik heb mijn hand niet dichtgeknepen, dat zou ik voorheen wel hebben gedaan. Er is vooruitgang. Intussen ben ik wel nijdig, zelfs spinnijdig op mezelf. Het is te gek voor woorden. Onrustig worden bij het zien en het vangen van een spin. En nu moet ik ook nog op zoek naar de tweede, immers een spin is nooit alleen.