Een greep uit

Er zijn dagen waarop niets schijnt te lukken. Kleine irritaties in ‘de dingen te doen’. Een greep uit een van die dagen.

Het begint al bij het ontwaken. Niet uitgerust. Ik heb onrustig geslapen. Vaak wakker geweest na het dromen. Ook heb ik Man in zijn gezicht geslagen. Hij schrok er zo van dat we allebei wakker zijn geworden.

Een wegomlegging. Denk de navigatie niet nodig te hebben. Een mevrouw vertelt mij hoe te rijden. ‘Keren, driemaal rechts, dat is de …….straat. Niet zo moeilijk.’ Of ik heb een ‘rechts’ gemist of ik heb een ‘rechts’ teveel genomen, ik kom in een buurt die ik totaal niet ken. Wil ik nog bijtijds zijn dan zal ik nu toch de navigatie moeten gebruiken.

Google Maps openen.

Adres intoetsen.

Wachten tijdens het zoeken.

Aha, zij, ik noem haar Liesje, is er.

Vertrek in richting noord.

Noord? Waar is noord? Ik heb een oriënteringsvermogen van niets.

Navigatie anders instellen zodat er een duidelijk overzicht te zien is.

Oh, dat is die kant uit.

Weer keren.

Zes minuten te laat op plaats van bestemming.

Als ik na anderhalf uur mijn bril op wil zetten heb ik een veer in de hand en een uiterst wazig zicht. Ben op slag afhankelijk. Mijn zonnebril wordt uit de auto gehaald. Weer een heldere kijk. Ik kan naar huis.

Nadat ik heb gegeten en gerust fiets ik naar de apotheek. Dacht dat er nog genoeg was, maar het doosje is leeg. Tot overmaat van ramp is het medicijn niet op voorraad. Heb moeite met ademhalen en heb het heel benauwd. Er wordt meteen gehandeld. Een uur later heb ik mijn medicijn.

Naar de parfumerie voor een geurtje. Niet meer in de collectie.

Ernaast de kantoorboekhandel. Het boek dat ik wil kopen niet op voorraad.

Hoger bedrag dan gevraagd geboden op een gebruikte Queen Ann tafel. Zo mooi, die willen wij hebben voor op de slaapkamer. Komt er een e-mail, de tafel is al verkocht. Haal die advertentie dan van de verkoopsite af.

Man heeft een struik uit de oprit weggehaald. Vanaf de zijkant van het huis geen privacy meer. We zijn geen fan van folie voor het raam, maar als tijdelijke oplossing is het bruikbaar. Er ligt nog een rol op zolder. Man haalt de trap uit het tuinhuis, ik een meetlint, een potlood, een liniaal, een snijmat en een mesje uit het atelier. We meten, meten nog eens en snijden. Met de plantenspuit maken we het raam nat en drukken het folie er tegenaan. Het glad strijken doen we met een raamwisser. Het folie plakt niet. Nog maar eens nat maken. Dat helpt ook niet.

‘Moet er niet eerst een laagje vanaf?’

‘Neen, deze is meteen bruikbaar en zo heb ik het in het andere huis ook gedaan.’

Nog maar eens proberen. Het lukt weer niet. Op zolder ligt nog een rol.

Weer snijden, het raam nat maken, het folie er tegenaan. Ook deze keer lukt het niet.

Ineens hoor ik mea culpa, mea culpa. Jullie raden het al. Er moet toch een laagje vanaf gehaald worden. Dan is het snel op het raam bevestigd, maar niet mooi. Ook niet voor ‘tijdelijk’. Nog steeds een open raam met inkijk en minder privacy. Dan maar het rolgordijn een stukje naar beneden. Tijdelijk.