Suf en saai

Van ‘uitgaan’ heb ik niet veel kaas gegeten. In mijn jeugd mocht het niet, uitgezonderd zo nu en dan naar het jeugddansen in het patronaat. Daar ging ik dan heen onder begeleiding van een meisje uit de buurt. Notabene maar één jaar ouder. Toen ik een jaar of 17 was ging ik soms op zaterdagavond in een naburig dorp naar een dansavond. Later ging ik ook wel eens met collega’s op stap. Altijd met dezelfde mensen naar hetzelfde café. Daar kon je dansen op plaatjes uit de jukebox. Dat dansen vond ik leuk. Liefst danste ik de tango. Dat deed ik dan met een collega. Vol passie en met plezier. Het dansen was de reden om mee naar het café te gaan, niet het ‘uitgaan’.

Dat was in een notendop mijn uitgaansleven. Het stelde niet veel voor. Had ook niet zoveel behoefte altijd tussen mensen te zijn. Als kind was ik al graag op mezelf. Was het te druk in huis, zonderde ik mij af.

Ben altijd een huismus geweest en nog. Natuurlijk ga ik wel eens de deur uit. Naar vrienden of overdag een eindje fietsen. ’s Avonds ben ik liefst thuis. Man ook. Voordat wij hebben gegeten en opgeruimd is het vaak acht uur of later, dan hebben wij geen zin meer nog veel te ondernemen. Man draait een plaatje, ik lees wat of ben even bezig in het atelier. Op een doordeweekse avond blijft niet veel tijd over, die is in een vloek en een zucht voorbij. ‘s Ochtends om zes uur gaat de wekker weer. Voor Man het begin van een lange dag.

In de weekenden zijn we dan ook graag samen thuis. Een beetje uitslapen, lekker lang ontbijten, lezen krant en boek, koken, eten en luieren. We gaan op pad voor boodschappen, rommelen in de tuin, in huis of atelier. Nu en dan hebben we een afspraak met familie of vrienden, we bezoeken een museum of gaan ergens lunchen. Af en toe kijken we een serie op dvd. Dat is het. We zijn niet zo uithuizig. Suf en saai? Misschien is dat voor veel mensen zo, te weinig reuring. Wij vinden het goed.