Plassende mannen en meer

We staan op een parkeerplaats langs de A2. We hebben zin in koffie. Voor noodgeval altijd in een plunjezak op de achterbank. Daarin ook repen, boterhammen met kaas, noten en een fles water. Ik ga ervoor zitten. Op zo’n plek is altijd wat te beleven.

Voor ons stopt een auto. Drie mannen stappen uit en in hoog tempo rennen zij de berm in op zoek naar een boom. Daar wordt tegen de wind in de volle blaas geleegd. Het duurt tenslotte even voordat de gulp wordt dichtgeritst. Opgelucht, lachend en naar elkaar roepend stappen de mannen weer in. De chauffeur van de volgende auto heeft ook hoge nood. Vier plassende mannen binnen een paar minuten. 

Een van de vier

Ik vergaap mijn verstand aan een neuspeuterend heerschap in de auto naast ons. Ben zo door hem geobsedeerd dat ik blijf kijken. De man doet erg zijn best de wijsvinger zover mogelijk naar binnen te steken, flink ermee te draaien, daarna zijn vangst te bekijken en tot slot in zijn mond te steken. En weer opnieuw. Er is oogcontact, maar hij gaat gewoon door.

Dichtbij nog een auto geparkeerd. Man stapt uit. Het achterportier wordt opengerukt. Een klein rood krukje op de grond gesmeten en vol overgave in elkaar getrapt. De man bukt, raapt het op en loopt ermee naar een vuilnisbak. Terwijl ik me afvraag of hij boos is, wordt het een na het ander uit de auto gepakt. Met zeer snelle tred brengt hij alles naar de publieke afvalbak. Zelfs de dozen waarin hij de spullen heeft vervoerd. Ook met hem oogcontact. Nog even gaat hij door, maar houdt er dan mee op. Klaar, denk ik. Bij het wegrijden zie ik dat hij in de auto zit te wachten. Als wij voorbij zijn stapt hij uit en gaat verder met het dumpen van het huisvuil.

Werd zo door zijn gedrag ‘gegrepen’ dat het niet in me opgekomen is een foto te maken. Weer onderweg komt ook het schuldgevoel. Ik had iets moeten doen. Op zijn minst een melding aan de politie.

En waarom staan wij op een parkeerplaats langs de A2?

Wij zijn in Kortenhoef geweest, een klein dorp nabij Loosdrecht. Daar hebben wij een kast bekeken. Op de foto in de advertentie glanzend en niet of nauwelijks beschadigd. In de loods dof van kleur en zeer bekrast. Een teleurstelling. Deze kast willen wij niet. Maar nu we hier toch zijn bekijken we alles wat er te koop is. Daar, in die hoek. Uit de jaren vijftig of zestig. Dit zijn de kasten die we zoeken. Warm van kleur, strak van model, nauwelijks gebruikssporen. De koop is snel gesloten. Voor een klein bedrag worden ze bezorgd, maar enthousiast en ook een beetje ongeduldig als we zijn, willen wij de kasten meenemen. Het geheel bestaat uit 4 losse elementen. Met passen en meten, een beetje schuiven en de stoelen naar voren geschoven lukt het. De auto vol en man in het gedrang rijden wij naar huis. En zo komt het dat wij onderweg op een parkeerplaats zijn beland, koffie hebben gedronken en ik stof tot blog heb opgedaan.