Stiltecoupé

Een en al geroezemoes. Hoezo stiltecoupé? Tijdens mijn laatste treinreis heb ik mij een beetje gestoord aan, maar vooral verwonderd over het gebrek aan stilte.

Bewust hebben Man en ik deze coupé opgezocht nadat we de drukte van de stad achter ons hebben gelaten. Er zitten maar een paar mensen. Een ouder echtpaar, lezend in een boek. Een vrouw alleen, laptop voor zich. Een jongeman, pen in de hand, een dik pak papier op schoot. Naast mij, aan de andere kant van het gangpad een oudere vrouw. Starend door het raam en zo te zien, genietend van haar boterham. Op elk station komen nieuwe reizigers binnen. Zich niet bewust dat zij plaatsnemen in een stiltecoupé of men weet het wel, maar het deert hen niet.

Een verliefd stel. Zij giechelend, pratend en zo nu en dan innig kussend met haar metgezel. Als Man wijst op het vignet van de stiltecoupé vonken voor een moment haar ogen, echter niet van verliefdheid.

De conducteur, luid pratend met een jongeman die geen kaartje heeft en op weg is naar Maastricht. Hij heeft geluk. Geen boete onder voorwaarde dat hij in Breda uitstapt.

Bij het naderen van een volgend station wordt omgeroepen in welke trein we zitten, waar we zijn, waar we heengaan, op welke stations we nog stoppen en waar de reizigers dienen over te stappen naar…

Na weer een aantal minuten naar het gekraak van de intercom te hebben geluisterd vergeet de conducteur de microfoon uit te schakelen. Zo is ook nog het gesprek tussen hem en de machinist te beluisteren.

Een vrouw zit bij de ingang van de coupé. Bij binnenkomst heeft zij haar kinderen erop gewezen stil te zijn. De kinderen rennen door het gangpad, onderwijl roepend naar elkaar. Als zij door een vrouw op hun gedrag worden aangesproken, geeft een van de kleine mannen een grote mond terug. De moeder kijkt niet op of om, zij leest een boek.

De conducteur, waarschijnlijk klaar met de controle van de kaartjes, loopt neuriënd langs.

De man zonder kaartje is er ook weer, weggedoken in een hoek. Stil.