Zestien jaar heb ik in
Eindhoven gewoond en voordat ik jaren geleden daarheen verhuisde heb ik dertien
jaar gewoond in de gemeente waar ik nu met Man ben gaan wonen. Toen woonde ik
in het kerkdorp onder de vlag van deze gemeente, maar dat is duidelijk een
ander deel van de gemeente vinden de bewoners van het deel waar ik nu woon. De precieze
toedracht ken ik niet, maar begrepen heb ik wel dat er soms wat neerbuigend
wordt gedaan over de inwoners van het kerkdorp. Voor mij is het eigenlijk
onvoorstelbaar dat mensen zo denken. Ik heb in elk geval graag in dat deel van
het dorp gewoond, nu woon ik graag in dit deel van het dorp.
Ik heb de weekmarkt
bezocht waar ik toentertijd ook het fruit, de groenten, de vis, de kaas en de
noten heb gekocht. Ik zie weer dezelfde gezichten en dezelfde kraampjes op
dezelfde plek. Het lijkt alsof de tijd heeft stilgestaan terwijl er toch zoveel
jaren zijn verstreken.
Mensen veranderen, dat is
wel zeker. Is het niet van gedachten of doen en laten, dan toch wel van
uiterlijk. Wat ouder, soms ook grijzer, wat dikker of wat dunner, maar na
zestien jaar is er wel een verschil. Echter op de weekmarkt is er in al die
jaren nauwelijks iets veranderd. Voor mij is dat het duidelijkst bij de
notenkraam.
Ik weet nog precies hoe ik
destijds van rechts naar links voor de kraam langs liep om de spullen die ik
wilde kopen te bekijken. Nu hoef ik geen moeite te doen iets in de kraam te
zoeken, de waar ligt nog precies zo uitgestald. De kraam is ook qua uiterlijk met
het geel/wit gestreepte doek er overheen nog hetzelfde. Alleen de marktkoopman
is in zijn gezicht veranderd, een paar rimpeltjes meer, maar hij is het en nog
steeds geeft hij na het afrekenen elke klant een dadel.
Op weg naar huis, door
straatjes die ik nog niet ken, zie ik bij een woonhuis een kleine Pipowagen
staan. Ervoor een bord waarop handgeschreven de dingen die er te koop zijn. De
deur open en binnen op schappen verse producten uit eigen tuin, verse eitjes
van eigen kippen en zelfgemaakte jams en chutneys.
Er is niemand aanwezig,
maar er staat geschreven dat ik kan pakken wat ik wil hebben en het geld in een
potje moet doen, wisselgeld is er ook. Zo heb ik wel eens in de Achterhoek en
in kleine dorpjes in Noord Nederland spullen langs de weg gekocht, maar nooit
hier in de buurt. Met kakelverse eitjes en een potje rabarber fiets ik verder. Zo
langzamerhand begin ik het dorp te kennen en mij eigen te maken.
Wat vertrouwd was en is breng je met liefde over. Dat kopen langs de weg kennen wij hier ook. Voor ons is dat ''thuis''
BeantwoordenVerwijderenGenoten van je stukje en fijn dat het zo vertrouwd voor je is.
Dankjewel voor je leuke reactie Marnel! Ik heb hier niet hoeven wennen, alles is vanzelf gegaan. Heb alleen 'dit stukje dorp' waar ik nu ben gaan wonen een beetje moeten ontdekken, het andere stuk kende ik immers al!
VerwijderenIk ken het dorp en weet wat je bedoelt. Toen ik mijn schoonbroer, toen nog de vriend van mijn zusje, leerde kennen, noemde ik ook per ongeluk het 'verkeerde' dorp! De reactie.....ongelooflijk. Dat heeft hij inmiddels afgeleerd gelukkig. Maar het is leuk wonen, daar! Graag gelezen, Ellie!
BeantwoordenVerwijderenMieke, leuk dat jij precies weet wat ik bedoel met het verschil van het ene en het andere deel van het dorp! Datgene leeft dus nog steeds hier...tja, dat is niet veranderd. Ik had deze blog eerst als titel 'Verandering' meegegeven, maar dat bleek gaandeweg het schrijven niet de juiste titel te zijn ;-)
VerwijderenHeel herkenbaar geschreven, ik woon nu ook weer gedeeltelijk in het dorp van mijn jeugd.
BeantwoordenVerwijderenConnie, ik heb lang in dit 'tweedelige' dorp gewoond, maar mijn jeugd heb ik in een dorp in Limburg doorgebracht :-)
VerwijderenLiefje, mooi geschreven en herkenbaar,.Die "strijd" tussen dorpen zeer herkenbaar. Ik - als geboren Heezenaar - weet daar alles van als we het over Heeze en Leende hebben. Maar leeft vooral onder de oudere bewoners die er geboren en getogen zijn. Leuk dat het zo vetrouwd voor je is en dat we zo dichtbij dit leuks hebben. Blijf schrijven, ik volg je :-)
BeantwoordenVerwijderenMooie reactie van Man ;-) Dank je wel! En inderdaad, ik had er nog niet aan gedacht, maar Heeze en Leende hebben onderling ook rivaliteit.
BeantwoordenVerwijderenWat fijn hè Ellie dat dit nog kan. Toen ik nog op de boerderij woonde in de Noordoostpolder, ook al weer even geleden, kocht ik mijn scharreleitjes bij de buren iets verderop. Daar kon je de eitjes ook gewoon pakken en je geld achterlaten in een koekblik. Je kon het zelfs opschrijven in het schriftje dat er naast lag als je geen gepast geld bij je had en het later betalen. Maar soms belde ik aan en maakte ik een klein praatje. Ze deden het erbij, dus ik hield ze niet echt van het werk af, gewoon gezellig even kletsen. Er komen herinneringen boven bij jezelf, maar ook bij mij! Erg leuk :)
BeantwoordenVerwijderenWat een mooie en fijne reactie van jou, Jannie! En dat het herkenbaar is wat ik heb geschreven, dat stimuleert ook weer om deze dingen gewoon in een blog te verwerken! En inderdaad, het is erg fijn dat dit kan, geeft mij ook een 'knus' gevoel, kan het niet anders verwoorden :-)
VerwijderenKleine dingen die het leven mooier maken!
VerwijderenDat is zeker zo, Margo! Dank dat je 'me' hebt gelezen en voor je mooie reactie!
BeantwoordenVerwijderen