Hokje Normaal

Ooit een normaal mens ontmoet en beviel dat?

Kennen jullie het gevoel tegen je zin in een hokje te worden geplaatst? Daar, wat je ook doet, niet uit kunt komen omdat mensen blijven volharden in datgene hoe zij over jou denken? Het hun manier van denken en doen is en zij waarschijnlijk niet eens op een andere manier kunnen denken of doen? Dat nooit geleerd hebben of simpelweg omdat men er niet voor openstaat?

Mensen hebben een bepaald verwachtingspatroon en gaan er (meestal) automatisch van uit dat je daaraan voldoet. Eerlijk gezegd wil ik dat niet, nog duidelijker gezegd, ik kan dat niet eens. Mij telkens aanpassen is mijn grens overschrijden. Ik kan heel meegaand zijn, maar als men mij op een dwingende manier in een bepaalde richting wil sturen, dan is men bij mij aan het verkeerde adres. Dat wil overigens niet zeggen dat ik niet opensta voor nieuwigheden. Aanpassen wil ik me ook, afhankelijk van de omstandigheden.

Ik ‘hoor’ mensen denken: ‘dat kan niet’, ‘dat hoort niet’, ‘dat past niet, ‘je moet je aanpassen’, ‘wat vreemd’. Aanvaringen of als ‘apart’ bestempeld worden zijn mij niet vreemd. Ik denk zoals Ellie denkt, Koos denkt zoals Koos denkt, Man denkt zoals Man denkt. Ik kan en wil me niet in alle bochten wringen om te denken zoals Man, Koos, zus, nicht, vriendin en buurvrouw. Toch is het verwachtingspatroon van veel mensen zo. Heeft het met controle te maken? De drang alles in eigen hand te willen houden?

Waarom dingen niet bespreekbaar maken in plaats van onmiddellijk een oordeel hebben? Of in het ergste geval zeggen dat de ander fout is, of niet goed genoeg of misschien niet normaal. Wat is normaal? Wie heeft bedacht wat normaal is? In het woordenboek staat bij ‘normaal’:

gemiddeld, zoals men meestal aantreft;

standaard, doorsnee gewoon;

volgens de of een norm;

volgens de regel;

gebruikelijk;

Wat is ‘doorsnee’, ‘gewoon’ of ‘gebruikelijk’ dan? Van de uitleg in het woordenboek word ik niet veel wijzer. Waar komt die uitleg vandaan, wie heeft die definities bedacht, waarom en naar aanleiding waarvan? Dat zou ik willen weten.

Ik zou willen dat men toleranter of begripvoller zou zijn. Meer respect voor ieders denken en doen zou hebben. Dat moet toch kunnen?

Zelf ben ik een ‘laatbloeier’. Heb geleerd naar mezelf te luisteren of bij mijzelf te blijven, hoe je het ook wilt noemen. Mijn gang te gaan op zo’n manier, dat ik me prettig voel. Me niet meer te laten leiden door wat normaal is en hoe men over mij denkt. Dat te leren en me daarover niet schuldig of vreemd te voelen, heeft nogal wat kruim en tijd gekost.

De term ‘laatbloeier’ wordt vaak gebruikt als aanduiding voor een persoon, een organisatie of soms zelfs een product dat later dan vergelijkbare anderen bepaalde eigenschappen aan de dag legt. De term ontleent zijn kracht uit het voorbeeld van een bloem die minder snel opkomt of opengaat dan andere bloemen in de omgeving....