Vriendschap Verlies

Jaren zijn we met elkaar bevriend geweest. Elkaars ‘lief en leed’ gedeeld. Zij heeft naar mijn ‘lief’ gekeken waarvan zij dacht dat het zo moest zijn, zo natuurlijk en zo sterk kwam dat over en zo voelde ik het ook. Dat 'natuurlijke' en 'sterke' ging voorbij. Na jaren tobben, huilbuien en weglopen kwam er een eind aan. Toen keek zij naar mijn ‘leed’. Zij was er voor mij, zocht met mij naar een nieuwe woonplek, heeft geholpen met verhuizen. Samen hebben we dingen ondernomen. Naar de film gegaan, uit eten geweest, gewandeld met de honden, concerten bezocht. Langzamerhand krabbelde ik weer op. Haar ‘lief’ leek standvastig. Maar niets was minder waar, het wankelde en stopte. Ik keek naar haar ‘leed’, probeerde er zoveel mogelijk voor haar te zijn, haar zoveel mogelijk te steunen.

Zij had al lange tijd een andere Man. Na haar scheiding trouwden zij en ik was haar getuige. Toen kwamen de barstjes in de vriendschap. Het klikte niet zo goed tussen haar nieuwe partner en mij. Toch bleven wij met elkaar omgaan, wel minder. Ik voelde dat ik haar zou verliezen net zoals zij haar kracht en zelfstandigheid kwijtraakte. Dat verbaasde mij zeer. Had niet verwacht dat juist zij zich zo zou conformeren aan een man of had zij dat stiekem altijd gewild? Dominantie, wilde zij dat, het kind-vrouwtje zijn, wilde zij dat? Had zij dat bij deze man gevonden? Ik herkende haar niet meer. Heb dat bespreekbaar gemaakt, mijn zorgen erover geuit. Dacht dat het kon na jaren vriendschap. Het werd mij niet in dank afgenomen.

Na jaren ‘alleen’ vond ook ik weer liefde. Er kwam een moment dat ook ik een getuige nodig had en dat werd zij. Op die bewuste dag heeft zij mopperend aan tafel gezeten, de lunch liep uit. Zij had weer bijtijds thuis willen zijn, moest weer bijtijds thuis zijn. Ik zou haar kwijtraken.

Een paar maanden later, een dag voor mijn verjaardag, liet zij weten niet te komen. ‘De reistijd stond niet in verhouding tot de tijd dat zij bij mij op bezoek zou zijn’. Toen was het mij duidelijk, ik was haar kwijt.

Na een paar weken zonder contact stuurde ik een mail. Wilde mijn verdriet over de verloren vriendschap met haar delen, haar vertellen dat zij een plaats innam in mijn leven. Maar diep in mijn hart wist ik dat ik haar nooit meer zou zien. Mijn mail werd niet door haar beantwoord, dat liet zij aan haar Man over. Dat deed pijn, heel veel pijn. Het is tussen ons nooit meer goed gekomen