Non-stop 2

De afgelopen dagen heb ik geschilderd. Maandag en gisteren ben ik in mijn atelier geweest. Vandaag is het de bedoeling daar ook te zijn. Geschreven heb ik ook, maar minder dan gewoonlijk. Wel non-stop 10 minuten na het wakker worden. Heerlijk om te doen en de dag begint beter heb ik het gevoel. Er komt tijdens dat non-stop schrijven energie vrij. Ook lijkt het erop meer animo te hebben om ergens aan te beginnen. Gelezen heb ik helemaal niet behalve de krant.

Na het schilderen ben ik te moe om nog een boek te pakken ondanks dat er een paar nieuwe, ik denk mooie, naar mij lonken. Dan te bedenken dat ik mijn leven lang elke dag heb gelezen. Soms overdag maar altijd ’s avonds in bed voor het slapen gaan. Net zo lang tot mijn ogen dicht willen. Ik ga dan snel liggen, bril naast het bed, lamp uit en het dekbed om me heen instoppen. Slapen doe ik dan binnen no-time. Minder lezen dan voorheen is al langer aan de gang. Vind dat erg. Vermoeidheid is de reden. Zeker als ik bezig ben geweest of ergens heen of bezoek heb gehad. Maar ook op dagen dat ik niet vooruit te branden ben. Dat bij het ontwaken de deken van vermoeidheid al om me heen is. Op zo een dag komt het sowieso nooit meer goed. Doe ik helemaal niets.

 

Ik heb een klein doekje gemaakt. Ik wil her en der nog wat spetters groen en oranje erop, maar eerlijk gezegd durf ik niet. Bang dat het spetteren en het doekje mislukt. Ook ben ik aan een groot doek bezig geweest. Ik heb er al eerder iets op geschilderd, maar dat bevalt me niet. Een dikke laag gesso (dat is witte verf vermengd met lijm) heb ik op het linnen aangebracht en laten drogen. In de tussentijd drink ik koffie met vriend A. Daarna begin ik met schilderen terwijl A. de deur van de koelkast in het atelier andersom monteert. 

  

 

Alsof de duvel ermee speelt, het wordt nooit, en dan bedoel ik ook echt nooit, dát wat ik in gedachten heb. Of het gaat een poos vanzelf en zoals ik het wil. Of ik doe iets, het hoeft maar een verkeerde kleur te zijn, waardoor het fout uitpakt. Soms lijkt het wel alsof dat buiten mij om gebeurt. Zo ook met het grote doek. Mislukt.

Een foto naar L. gestuurd, enkele ideeën voor het betreffende doek geopperd en advies aan haar gevraagd. Zij is niet geheel verstoken van talent wat betreft schilderen. Volgens haar is mijn werk helemaal niet mislukt. Er moet alleen misschien nog een tikkeltje wit of zus en zo aan gedaan worden, dan is het volgens haar heel mooi. Op de foto een klein deel van het doek.

De 10 minuten zijn voorbij.