Weg

Ik lees een deel van mijn aantekeningen door. Hier en daar voeg ik woorden of zinnen toe, schrap ook het een en ander. Zo kan ik wat rust nemen en weer nieuwe inspiratie opdoen. Vandaag lees ik ‘herinneringen’.

Ik ben een jaar of 12. Bang en ongelukkig. Zo voel ik mij vaak. Ontvlucht dan het huis. Ga naar de garage, naar ‘mijn plekje’. In een hoek zit ik daar, zicht op de poort. Opgetrokken knieën, armen eroverheen geslagen. Zo kan niemand dichtbij komen. En altijd weer heb ik dan dezelfde ‘droom’: ‘Later….dan heb ik een eigen ruimte met veel licht en warmte voor mij alleen.’

We wonen nog met 3 kinderen thuis. Mijn oudste zus is getrouwd en woont met man en kind in de stad. Ik herinner mij mijn moeder, mijn broer en ik aan tafel. Mijn vader ligt in de voorkamer in een stoel te slapen. Dat doet hij al een paar dagen. Eet niet met ons en zegt niets. Hij mokt. De spanning is te snijden. Maar hoe bang ik ook ben iets verkeerd te doen of te zeggen, ik sta op en ga. Tot op de dag van vandaag is mij niet duidelijk waar ik de moed vandaan heb gehaald weg te lopen.

Na een poos realiseert mijn moeder zich blijkbaar dat ik verder weg ben gegaan dan alleen de kamer uit naar de keuken. Ik ben niet meer in huis. Ook niet in de garage. Mijn broer moet naar mij op zoek. Door het dorp fietsend klopt hij ook bij oma aan. Daar ben ik heen gerend. Ik ben er graag en voel me veilig bij haar. Broer brengt mij weer thuis. Onderweg ben ik bang voor boosheid en klappen. Mijn moeder moppert. Zij is boos. ‘Hoe durf je? Waarom heb je dit gedaan? Je vertelt het niemand. Wat zullen de mensen hiervan denken?’ De schijn van geluk en dat het goed gaat in haar gezin moet in stand worden gehouden.

Of mijn vader daarna nog vaak en lang heeft gemokt? Of hij boos op mij is geweest? Dat herinner ik mij niet. Wel staat mij haarscherp voor ogen hoe hij in de stoel lag. Een rode fauteuil.