Tweehonderd

Jarenlang al schrijf ik.

Steeds weer kocht ik nieuwe opschrijfboekjes. De mooie van Moleskine of andere leuke boekjes. Een voor in mijn tas. Ergens in huis lag er ook steevast een en altijd een naast mijn bed. Elke inval of iets wat ik zag en de moeite waard vond, werd genoteerd.

En ik schreef. Altijd weer. Maar om de haverklap moest de vlam erin. Stopte ik alles in de houtkachel of buiten in de vuurkorf. Vond het slecht geschreven. Wie zou dat willen lezen? Hoe ik ook mijn best deed dát te doen wat ik graag wilde, schrijven, het lukte mij niet. Tot groot verdriet en tot grote frustratie.

Tot ik bijna zeven jaar geleden Man ontmoet. Niet in het allereerste begin, maar al vrij snel geeft hij mij prikkels tot schrijven. Telkens als wij elkaar zien vraagt hij ernaar, draagt ideeën aan en zo ontstaat er langzaamaan iets. Ik begin en houd weer op. Te onzeker of ik ‘het’ wel kan. Steeds weer begin ik. En steeds weer koop ik nieuwe opschrijfboekjes. Dat herhaalt zich een poos. De tussenliggende periodes van ‘niet-schrijven’ worden korter. Met vallen en opstaan komen er woorden op papier. Verbranden doe ik niets meer, maar het iemand laten lezen wil ik ook niet. Zelfs Man niet.

Hoe de gedachte is ontstaan weet ik niet meer, maar plots wil ik met ‘mijn schrijfsels’ naar buiten. Iedereen die dat wil mag mijn stukjes lezen. Ik ben er klaar voor. Een website wordt gemaakt. De reacties van de lezers zijn een stimulans om door te gaan. En niet te vergeten Man. Hij geeft mij nog altijd ‘een zetje’ als dat nodig is en neemt mij regelmatig dingen uit handen zodat ik kan schrijven. Herinneringen en het dagelijkse leven zijn mijn inspiratie.

Als ik schrijf voel ik mij het meest in mijn element. Nu kan ik niet meer zonder. Vandaag blogbericht tweehonderd. Ik ga door. Over een paar dagen nummer tweehonderdeen.