Excel

Bijna december. Zo langzamerhand is het werk in de tuin wel gedaan. Hier en daar valt er af en toe nog wat op te ruimen en te vegen. Vooral veel dennennaalden. Die blijven vallen, zeker als het stormt. Natuurlijk gaat ook het voeren van de vogels gewoon door, vooral nu het kouder wordt. Eerlijk gezegd voer ik het hele jaar. Ik weet dat de meningen daarover zijn verdeeld, wel of niet goed. Ik heb daarin mijn eigen regels bepaald. Zeg nou zelf. Het is toch leuk om te zien als er dagelijks zoveel vogels komen eten. De merel, de bonte specht, de mus en de koolmees, ook de boomklever, de duif, de kauw, de ekster en de Vlaamse gaai. En dan nog de eekhoorn, vaste gast in het pindakaashuis.

Maar goed, terug naar het werk in de tuin.

Afgelopen voorjaar is Man begonnen met het uitspitten van planten, het omspitten van de grond en het opruimen van ontelbaar veel bloembollen. Nog zijn er genoeg over. Daarna is een begin gemaakt met het aanplanten van de tuin. We zijn nog lang niet klaar. Zoiets moet groeien. Zo nu en dan hebben we weer ideeën en gaan aan de gang. Dat wil zeggen, Man doet het zware werk en ik denk. Of eigenlijk denk ik er niet eens zo over na. Al lopend door de tuin plopt het idee ineens tevoorschijn.

Onlangs hebben we de tuintafel verplaatst, een paar potten met vaste planten gevuld en de bloembak aan de voorkant van het huis schoon gemaakt. Voor nieuwe plantjes erin zijn we naar het tuincentrum gefietst.

Als we daar aankomen zie ik een man naar de ingang lopen. Precies op het moment dat hij de drempel over wil, sluiten de deuren. Verschrikt springt hij achteruit. Te zien aan zijn snelle en schichtige blik voelt hij zich enigszins gegeneerd. Ik hoor hem bijna denken: hopelijk heeft niemand dit gezien. Het is duidelijk dat hij met zijn houding geen raad weet. Als ik hem vriendelijk toelach kan er bij hem een klein lachje af. Eenmaal binnen rukt hij hardhandig een winkelkar uit het slot en wil door weer een andere deur het centrum binnen. Juist die deur blijkt geen ingang te zijn. Zijn gezicht kleurt rood. Ik kijk snel een andere kant uit. Deze man heeft (n)iets met deuren….

Wij verliezen we hem uit het oog. Zijn druk met zoeken naar geschikte plantjes voor in de bloembak. Daar staan ze en ook nog een aanbieding. Vier stuks voor vijf euro. We nemen er acht.

Bij de kassa zeg ik enthousiast: ‘Dit is een aanbieding. Vier voor vijf euro en dit zijn er acht.’ De kassière telt en zegt op een toon waarop de mensen in de rij achter mij het ook kunnen horen: ‘Maar mevrouw, ik tel er tien. U heeft er twee teveel genomen.’ Nu krijg ik een rood hoofd. Blijkt man er tien in de kar te hebben gezet. Hij is in geen velden of wegen te bekennen, is op zoek naar een doosje. De mevrouw achter de kassa blijft mij strak aankijken. Misschien verdenkt zij mij ervan stiekem meer plantjes mee te willen nemen. Ik heb toch immers net zelf gezegd dat het er acht zijn. Ik geef er twee terug en schuif de doos met bosviooltjes haar kant uit. Dan kan ik afrekenen.

Als ik het voorval naderhand aan man vertel antwoordt hij zoals alleen hij dat kan: 'Ik heb vrijdag Excel op mijn werk achtergelaten. Dacht het in het weekend niet nodig te hebben.'

Een week later nog drie plantjes gehaald.