Stormachtig

We hebben een stormachtige week achter de rug. Geen persoonlijke stormen, maar echte stormen. Het begint al onderweg in de auto naar de veerboot in Den Helder. Eenmaal op de boot, uit de auto en aan dek, moeten Man en ik elkaar vasthouden en steun zoeken bij de stoelen of aan de wand. Je zou zo overboord slaan. Terug naar de auto kunnen we alleen als we achteruit lopen. Ook dan houden we elkaar vast.

Op Texel staat ook een stevige wind. Af en toe denk ik dat er een straaljager overvliegt of dat er een auto met hoge snelheid over de weg rijdt, dat gebeurt namelijk wel eens in onze eigen straat, maar het is gewoon de wind. De weersvooruitzichten beloven storm en regen. We gaan op pad met de auto.

Verlaten, somber, deprimerend, maar ook rustgevend kan het hier zijn. Dat bedenk ik als we door weids en kaal gebied rijden met steeds dezelfde kleuren.

Grijze luchten, het is grijs van de regen, kale akkers en weilanden met schapen. Bij het zien van al die beesten vraag ik me hardop af waar Rianne en Jan wonen, deelnemers aan het laatste seizoen van Boer zoekt Vrouw. Terwijl ik het zeg zie ik twee mannen op wat lijkt een suikerbietenbelt en daar staat Jan.

Ik zie vogelverschrikkers. Sinds mijn jeugd niet meer zo’n mooie gezien als deze met wapperend been.

  

Aan zee, veilig achter glas in het strandpaviljoen, beuken de golven op het strand. Het uitzicht aan de andere kant mooi. De vuurtoren van Cocksdorp. Ernaast huisjes met rode puntdaken.

We raken aan de praat met een jonge vrouw. Zij woont en werkt op Texel. Op haar elfde willen haar ouders met het gezin vanuit Breda op het eiland gaan wonen. Zij wil niet, wil bij haar vriendjes en vriendinnetjes blijven, maar moet natuurlijk mee. Nu woont zij al 15 jaar op het eiland, wil er niet meer weg. Haar familie is jaren geleden weer teruggegaan naar Breda.

In een winkel kopen we een mooie schapenvacht. Niet van een Texels schaap, maar van een IJslands schaap…

Mooie vintage schoolschriften neem ik ook nog mee. Als ik bij de krijtverf de bijbehorende kwasten bekijk, krijg ik er van de eigenaresse een cadeau. 

  

In de boekwinkel voelen we ons niet echt welkom. Het assortiment is buitengewoon, er is ook nog een expositie, maar de twee dames die de winkel bestieren hebben er blijkbaar geen zin in. Zij keuren ons geen blik waardig. Een groet kan er niet vanaf en tot overmaat van ramp wordt vlak voor mijn neus waar ik een kunstboek van een lokale kunstenaar bekijk, de stofzuiger aangezet. Niet fijn als je in de rolstoel zit en de stank ervan meteen je neusgaten binnendringt. We gaan, hebben op slag geen zin meer om nog boeken te bekijken.

Bij het vragen naar de weg, we weten niet meer precies waar we de auto hebben geparkeerd, worden we voor Duitsers aangezien. 'Immer geradeaus…..’ 

Bij terugkomst op het park is het pikkedonker. Waar is ons huisje? We krijgen de slappe lach. Na wat bochtjes, de auto keren en weer verder, nog eens en nog eens, zien we een bekend punt. We zijn er.

Texel is pas het tweede Waddeneiland dat ik bezoek. Schiermonnikoog heb ik een paar jaar geleden bezocht. Bij een volgende korte vakantie gaan we naar een ander eiland spreken Man en ik af.

We zijn een dag eerder van Texel weggegaan. Hebben in Bergen een overnachting geboekt. ’s Avonds eten we in het restaurant van het hotel.

Vanwege de harde houten stoelen pak ik ergens twee kussens en zorg er zo onbewust voor dat een echtpaar op leeftijd een tijdje boos aan tafel zit.

 ‘Hoe is het mogelijk dat zij zo brutaal is om die kussens te pakken? Het is een schande, die vrouw heeft geen fatsoen.’

‘Dan doe jij dat toch ook. Jij zeurt toch ook over de harde stoelen.’

Haar ogen schieten vuur, haar mond beweegt snel, maar Man hoort enkel een sissend geluid. Dan:

‘Als jij zo begint ga ik naar boven. Wil ik niet eens meer eten en met jou hier aan tafel zitten.’

‘Jij kunt niet op de kamer, ik heb immers de sleutel…..’

De discussie gaat nog even door, maar dooft weer. Het is weer gezellig samen.

In Bergen hebben we het graf van Lucebert bezocht, in Egmond in ‘ons’ strandpaviljoen geluncht. Daarna zijn we naar Hoorn gegaan, op bezoek bij Anne, lieve Facebook vriendin. Een mooiere afsluiting van ‘deze-dagen-weg’ kan ik me niet voorstellen.