Ballonnen

Van de Duitse kunstenares Katharina Grosse. 
Om vrolijk van te worden!

Opruimen

Opruimen kost mij grote moeite. Niet het opruimen van kapotte dingen of spul dat nooit gebruikt wordt, oude tijdschriften of kranten, maar het opruimen van spullen die in de voorbije tijd iets voor me betekend hebben. Een paar boeken uit mijn jeugd, een ring die ik van mijn eerst verdiende vakantiegeld heb gekocht, maar niet meer past. Spullen die ik uit het huis van mijn ouders heb meegenomen na hun overlijden. Een kopje met een barstje erin, een oude soepterrine, ook al staat die in de kast. 

Zakdoekjes van mijn moeder, grote zakdoeken van mijn vader, zijn kapotte zakhorloge, een minibeeldje van de heilige Barbara, patrones van de mijnwerkers. Mijn vader droeg het in de portemonnee bij zich. Die portemonnee heb ik nog steeds, aan de hoekjes beschadigd en totaal verkleurd. Ook de portemonnee van mijn moeder die zij gebruikte om boodschappen te doen. Ik bewaar wat kleine dingen in een bruine handtas van haar. 

Ik bedoel ook niet de foto’s uit mijn jeugd of van mijn ouders of broer en zussen, ook niet het paspoort van mijn ouders of de treinkaart die zij hadden en waarmee zij een keer in de twee maanden een reisje maakten naar een kind verder weg. 

Jaren geleden, na het leven met andere Man en de verhuizing die daarop volgde, heb ik wegens plaatsgebrek een tafel, kasten en boeken opgeruimd. Ik heb het meubilair weggegeven en stapels boeken naar de kringloopwinkel gebracht. Boeken zal ik nu ook niet meer wegdoen. Wat kan dan wel worden opgeruimd? Voor de zoveelste keer sta ik met een kritische blik voor de kast. Keuzes maken bij het opruimen, ik heb het nooit geleerd, misschien niet willen leren gehecht als ik ben aan mijn spullen. Keer op keer presteer ik het weer de kasten vol te hebben.

Opwinding

Vaak zijn de avonden bij Man en mij rustig. Man komt meestal laat thuis en tijdens het eten praten we dan over wat we die dag hebben gedaan. De rest van de avond lezen we of ik lees en Man luistert muziek. Gisteravond was het ook rustig, maar dat veranderde, het werd opwindend. Het ging zo.

Voor Vriendin zou ik hotelbonnen verkopen. Waarom zou ik niet een van die bonnen zelf gebruiken om begin december naar de boekpresentatie te gaan waarvoor ik een dag eerder een uitnodiging had ontvangen? Die boekpresentatie is niet naast de deur, overnachten is een stuk rustiger. Man stimuleert me om te gaan. Hij geniet al van het idee dat ik dát ga doen wat mij erg aanspreekt, naar een presentatie van een boek en andere lezers ontmoeten. Ik hoef niet lang te twijfelen, hak de knoop door en reserveer een overnachting. Vriendin gebeld, ‘één bon is al verzilverd’. De auteur benaderd, ‘ik ben erbij die avond’. Hartverwarmende reactie valt mij ten deel! Ik verheug me op de ontmoeting met gelijkgestemde mensen. Ook op het zien van de zee want dat is de plek waar ik een paar keer per jaar, al is het maar even, geweest moet zijn. Na het ontbijt en de zee kom ik de volgende dag dan weer naar huis. 

Daarna willen Man en ik stamppot voor vandaag maken, we hebben een gast aan tafel en overdag verplichtingen. Maar vooralsnog belanden we niet in de keuken. Vriendin mailt vanuit een koud land waar zij en haar partner een week op vakantie zijn. Een uitnodiging voor hun huwelijksdag over een paar maanden, ook in dat koude land. Man en ik zijn zeer ontroerd, we kennen elkaar nog niet zo lang en toch een uitnodiging. We zullen er goed over nadenken alvorens te beslissen of we erop in (kunnen) gaan. En wanneer gaan we dan, hoe lang blijven we, vliegreis en hotel regelen, moeten we extra winterkleding kopen? Mijn kledingkast puilt uit, maar misschien niet met genoeg warme kleding. In onze hoofden draait het op volle toeren.

Gisteravond dus geen rustige avond en jullie begrijpen nu wel dat het opwinding was door allerlei leuke gebeurtenissen. Laat in de avond hebben wij toch nog stamppot gemaakt.

Wonder boven wonder ben ik snel in slaap gevallen, maar werd vanochtend wakker met een naar gevoel. Vanuit een diepe droom kwam ik bij bewustzijn. In die droom stond ik naast mijn fiets met iemand te praten. Zij heeft, samen met haar man voor mijn hond gezorgd als ik daar hulp bij nodig had.

Nu vertelde ik haar dat mijn hond van 15 jaar oud naar de opvang moest  omdat zij onhandelbaar was geworden. Moeten jullie weten: zo’n lieve hond, ruim 13 jaar geworden, zo handelbaar als een hond maar zijn kan en bovendien tot op het laatst bij mij geweest en rustig op haar kussen ingeslapen. 

Blijkbaar was de droom zo ‘echt’ dat ik vanochtend even nodig had om goed wakker te worden en het nare gevoel kwijt te raken.

En nu zijn de verplichtingen nagekomen en kan ik deze blog schrijven want de stamppot staat ook al klaar.

Völuspá

Vandaag niets van eigen hand, maar een deel van een gedicht. Het is een van de gedichten uit de poëtische Edda en vertelt over de begintijd van de wereld.

Het wordt verteld door de Völva, een zieneres die in trance lijkt te zijn geraakt.

Völuspá is het eerste en meest bekende gedicht uit de Edda en bestaat uit ca. 60 stanzas. (Een stanza is een gedeelte van een gedicht bestaande uit twee of meer versregels die als een eenheid worden samengebracht)

In de aanvang was

het oneindige niets;

er was zand noch zee

noch zilte golven;

niet was er de aarde,

niet de hemel erboven;                              

gapend de chaos,

gras was nergens.

Weekend

Man heeft dit weekend een dag extra, zijn werkweek begint pas weer op dinsdag. Vrijdagavond was dus het begin van een zee aan tijd. Na zijn werk heeft hij sushi’s meegebracht. Intussen heb ik ervoor gezorgd dat het huis warm is, de kaarsjes branden, de glaasjes klaarstaan en de fles wijn in de koeler. Bij thuiskomst nestelen we ons op de bank. Ik heb zo’n honger dat ik het bord met sushi’s wel op mijn schoot wil nemen en alles voor mezelf wil houden. Daar steekt Man een stokje voor, hij wil ook wat eten. Het boek binnen handbereik, genieten we ‘de avond’. Maar van lezen komt niet veel terecht, al vroeg gaan we slapen. De week was, vooral voor Man, heel druk.

Op zaterdag bijtijds uit bed, ik heb een afspraak. Met Vriendin ter ondersteuning mee naar een cursus ‘Beginners iPad’. Een cursus waarvoor, vooral mensen die al wat ouder zijn, zich hebben ingeschreven. Zij zijn misschien een beetje gewend om op een pc te e-mailen en op het World Wide Web te surfen, maar een iPad gebruiken is toch anders en zij hebben moeite met het zich eigen maken van dat gebruik. De jongeman heeft een technisch verhaal. Hij houdt er geen rekening mee dat het voor deze mensen abracadabra is en hij zijn woordgebruik eigenlijk moet aanpassen. Voor hem is de materie ‘gesneden koek’ en hij gaat dan ook met de snelheid van een Thalys door dat uur heen. Na afloop diepe zuchten, verwarde en ook een paar boze blikken. Men snapt er niets van en er is geen tijd om op vragen in te gaan, de volgende groep staat al klaar. Teleurstellend dat het zo loopt. Deze mensen zullen op een andere manier kennis moeten verwerven en ook in de handigheid in het gebruik van de iPad. Waarschijnlijk kloppen zij aan bij hun kinderen of bij vrienden. Misschien zijn er zelfs bij die met hun nieuwe aankoop teruggaan naar de winkel om hulp te vragen. Hopelijk daar niet alleen van die ‘jonge snelle mannen’ die geen inlevingsvermogen hebben, maar personeel dat bereid is hulp te bieden.

Zaterdagmiddag tijd om te lezen. ‘s Avonds gaan we naar een vriendin, zij wordt 60 jaar en geeft een etentje. We hebben een leuke avond. Ruim na middernacht rollen Man en ik het bed weer in. Vandaag lezen, een beetje rommelen in huis en zoals bijna iedere zondag heeft Man een heerlijke lunch gemaakt.

Wij hoeven niets vandaag en na vandaag nóg een vrije dag. Hoe we die invullen zien we morgen wel.

Sam 2

Sam heeft een paar uur op haar kussen liggen slapen. Zo af en toe rekt zij zich uit, maakt een paar geluidjes en rolt zich als een rolmops weer op. Als zij wakker wordt loopt ze naar de keuken. Ik hoor haar scharrelen in haar bak met brokjes. Sam draagt een halsband met een magneetje zodat zij door het luik weer het huis in kan, maar het magneetje zorgt bij het eten voor problemen. Door dat ding klinkt zij vast aan het ijzeren bakje, maar daar heeft Sam slim als poezen zijn, zelf de oplossing voor gevonden. Elk brokje wordt met haar linker pootje, nooit het rechter dan lukt het niet, uit het bakje op de grond gewerkt om op te eten. En dat geeft een bepaald geluid. Daarna gaat zij door het luik naar buiten en blijft een poos in de tuin. 

Eenmaal weer binnen let ik niet zo op haar. Ik hoor wel dat zij met iets bezig is, maar gun me de tijd niet om te kijken wat ze doet. Ze zit onder de bank en net als ik haar daaronder vandaan wil halen loopt ze met iets in haar bek de kamer uit naar de keuken. Denk nog dat het een grote naaktslak is, dat moet dan wel een reus zijn, zo’n groot ding

heeft zij in haar bek. Ik ga kijken. Nog voordat ik Sam zie hoor ik haar tekeer gaan. Druk bezig met een muis. Op slag verander ik in een soort lappenpop. Mijn benen worden slap, een weeïg gevoel komt in mijn maag. Vlug de keukendeur dicht en zo durf ik wel te kijken, wil weten waar Muis blijft. Die is slim, maar al snel moe en misschien ook gewond. Sam is niet zachtzinnig. Om de haverklap houdt zij Muis in haar bek om haar vervolgens weer te laten lopen zodat zij met een poot op Muis in kan slaan. Een tijdje is Muis zoek. Sam sluipt van de ene naar de andere hoek. Wat te doen? Man niet thuis, ik kan de keuken niet in, beter gezegd, ik durf de keuken niet in. Uiteindelijk heeft Sam Muis weer in haar bek, die reageert nog nauwelijks, ook al probeert Sam nog wel met haar te spelen. Dan gaat zij in een hoek zitten en voordat ik goed en wel besef wat zij daar doet is Muis verdwenen, in de maag van Sam. Ik dacht dat poezen alleen maar met muizen speelden, nooit geweten dat het ook als lekkernij werd beschouwd. Eten op, Sam weer naar buiten. Mocht u nu denken dat ik weer stevig op mijn benen sta en het weeïge gevoel uit mijn maag is verdwenen, dan heeft u het mis. Mijn knieën bibberen en het weeïge gevoel is er ook nog steeds. Een foto maken van dit speelkwartier is niet gelukt, teveel beweging.

.