Opruimen

Opruimen kost mij grote moeite. Niet het opruimen van kapotte dingen of spul dat nooit gebruikt wordt, oude tijdschriften of kranten, maar het opruimen van spullen die in de voorbije tijd iets voor me betekend hebben. Een paar boeken uit mijn jeugd, een ring die ik van mijn eerst verdiende vakantiegeld heb gekocht, maar niet meer past. Spullen die ik uit het huis van mijn ouders heb meegenomen na hun overlijden. Een kopje met een barstje erin, een oude soepterrine, ook al staat die in de kast. 

Zakdoekjes van mijn moeder, grote zakdoeken van mijn vader, zijn kapotte zakhorloge, een minibeeldje van de heilige Barbara, patrones van de mijnwerkers. Mijn vader droeg het in de portemonnee bij zich. Die portemonnee heb ik nog steeds, aan de hoekjes beschadigd en totaal verkleurd. Ook de portemonnee van mijn moeder die zij gebruikte om boodschappen te doen. Ik bewaar wat kleine dingen in een bruine handtas van haar. 

Ik bedoel ook niet de foto’s uit mijn jeugd of van mijn ouders of broer en zussen, ook niet het paspoort van mijn ouders of de treinkaart die zij hadden en waarmee zij een keer in de twee maanden een reisje maakten naar een kind verder weg. 

Jaren geleden, na het leven met andere Man en de verhuizing die daarop volgde, heb ik wegens plaatsgebrek een tafel, kasten en boeken opgeruimd. Ik heb het meubilair weggegeven en stapels boeken naar de kringloopwinkel gebracht. Boeken zal ik nu ook niet meer wegdoen. Wat kan dan wel worden opgeruimd? Voor de zoveelste keer sta ik met een kritische blik voor de kast. Keuzes maken bij het opruimen, ik heb het nooit geleerd, misschien niet willen leren gehecht als ik ben aan mijn spullen. Keer op keer presteer ik het weer de kasten vol te hebben.