Opwinding

Vaak zijn de avonden bij Man en mij rustig. Man komt meestal laat thuis en tijdens het eten praten we dan over wat we die dag hebben gedaan. De rest van de avond lezen we of ik lees en Man luistert muziek. Gisteravond was het ook rustig, maar dat veranderde, het werd opwindend. Het ging zo.

Voor Vriendin zou ik hotelbonnen verkopen. Waarom zou ik niet een van die bonnen zelf gebruiken om begin december naar de boekpresentatie te gaan waarvoor ik een dag eerder een uitnodiging had ontvangen? Die boekpresentatie is niet naast de deur, overnachten is een stuk rustiger. Man stimuleert me om te gaan. Hij geniet al van het idee dat ik dát ga doen wat mij erg aanspreekt, naar een presentatie van een boek en andere lezers ontmoeten. Ik hoef niet lang te twijfelen, hak de knoop door en reserveer een overnachting. Vriendin gebeld, ‘één bon is al verzilverd’. De auteur benaderd, ‘ik ben erbij die avond’. Hartverwarmende reactie valt mij ten deel! Ik verheug me op de ontmoeting met gelijkgestemde mensen. Ook op het zien van de zee want dat is de plek waar ik een paar keer per jaar, al is het maar even, geweest moet zijn. Na het ontbijt en de zee kom ik de volgende dag dan weer naar huis. 

Daarna willen Man en ik stamppot voor vandaag maken, we hebben een gast aan tafel en overdag verplichtingen. Maar vooralsnog belanden we niet in de keuken. Vriendin mailt vanuit een koud land waar zij en haar partner een week op vakantie zijn. Een uitnodiging voor hun huwelijksdag over een paar maanden, ook in dat koude land. Man en ik zijn zeer ontroerd, we kennen elkaar nog niet zo lang en toch een uitnodiging. We zullen er goed over nadenken alvorens te beslissen of we erop in (kunnen) gaan. En wanneer gaan we dan, hoe lang blijven we, vliegreis en hotel regelen, moeten we extra winterkleding kopen? Mijn kledingkast puilt uit, maar misschien niet met genoeg warme kleding. In onze hoofden draait het op volle toeren.

Gisteravond dus geen rustige avond en jullie begrijpen nu wel dat het opwinding was door allerlei leuke gebeurtenissen. Laat in de avond hebben wij toch nog stamppot gemaakt.

Wonder boven wonder ben ik snel in slaap gevallen, maar werd vanochtend wakker met een naar gevoel. Vanuit een diepe droom kwam ik bij bewustzijn. In die droom stond ik naast mijn fiets met iemand te praten. Zij heeft, samen met haar man voor mijn hond gezorgd als ik daar hulp bij nodig had.

Nu vertelde ik haar dat mijn hond van 15 jaar oud naar de opvang moest  omdat zij onhandelbaar was geworden. Moeten jullie weten: zo’n lieve hond, ruim 13 jaar geworden, zo handelbaar als een hond maar zijn kan en bovendien tot op het laatst bij mij geweest en rustig op haar kussen ingeslapen. 

Blijkbaar was de droom zo ‘echt’ dat ik vanochtend even nodig had om goed wakker te worden en het nare gevoel kwijt te raken.

En nu zijn de verplichtingen nagekomen en kan ik deze blog schrijven want de stamppot staat ook al klaar.