Evenknie

Een persoon in mijn leven met wie ik vanaf de kleuterschool tot op de dag van vandaag contact heb. We hebben vele jaren geleden elk een eigen, maar vooral ook een verschillend leven geleid. Elkaar nooit uit het oog verloren. 

Je wordt geboren. Je gaat op weg. Groeien, leren, doen, ervaren. Dat is het leven, onderweg zijn. Je groeit op van baby naar peuter naar kleuter naar tiener naar een volwassen mens.

Eerst ga je naar de kleuterschool, dan naar de basisschool en daarna naar de middelbare school. Je hebt familie. Ouders, zussen en broer. Er zijn nichten en neven, tantes en ooms. Je hebt vriendinnen en vriendjes met wie je speelt en huiswerk maakt. Dat er mensen om je heen zijn vind je heel gewoon. Je denkt nog niet bewust na over verlies. Je weet dat het er is, maar je weet niet wat het precies inhoudt, daarvoor ben je nog niet lang genoeg onderweg.

Na je schooltijd ga je werken. Je ontmoet andere mensen. Hoe leuk je met collega’s samenwerkt, hoe leuk de gesprekken ook zijn, dat geeft geen zekerheid over een blijvend contact. Het is onmogelijk met iedereen een band te hebben. Er zijn mensen die vanzelf uit je leven verdwijnen, dat is de natuurlijk schifting, daar hoef je niets voor te doen. Maar je verliest gaandeweg ook mensen door overlijden, door afstand, onmin of omdat je uit elkaar groeit.

Het hele leven door ontmoet je mensen. Soms loop je met hen een poos over hetzelfde pad, maar na verloop van tijd ga je toch weer uit elkaar. Er zullen altijd personen zijn waarmee jij je niet verwant voelt. ­­Maar er zijn ook mensen van wie je meteen weet dat zij in jouw leven passen. Dat voel je, er zijn zoveel raakvlakken. Dat zijn de mensen die jou in het leven blijven vergezellen. Het maakt niet uit of zij arm of rijk zijn, om de hoek wonen of op afstand, of je hen regelmatig ziet of niet. ­­Het zijn de mensen in wie jij jezelf herkent. Die aanvoelen en weten, die bij jou passen. De gelijke, de ‘evenknie’.