Over elf dagen

Er dansen zoveel woorden door mijn hoofd dat ik moeite heb er een paar uit te kiezen die ik op papier wil zetten. Ik kan schrijven over allerlei gebeurtenissen, maar telkens flitst het nieuwe huis door mijn gedachten. Op de laatste dag van deze maand is de sleuteloverdracht.

Vrijdagmiddag. Man stopt een paar uur eerder met zijn werk. Ik haal hem op. We gaan naar een winkel waar sanitair te koop is. Wij zijn daarvoor al een paar keer op pad geweest, maar er is niets wat ons blij maakt. Wij willen eenvoudige dingen, maar die zijn nauwelijks nog te koop. Een beetje leedvermaak valt mij  ten deel als ik vraag naar een eenvoudige wastafel. ‘Maar mevrouwtje, daar is geen vraag naar. Kijkt u eens, een meter en twintig centimeter breed. Lekker groot zodat u samen met uw Man uw tanden kunt poetsen, de mond kunt spoelen.’ Ik vlieg hem bijna aan, Man knijpt zachtjes in mijn arm, wij gaan weg.

Maar de verkoper van deze winkel begrijpt en denkt mee, draagt ideeën aan. We maken een keuze. We kopen een wastafel, een kraan en de toiletpot. Nu nog vloer- en wandtegels. ‘Een eitje’ denken wij. Tegels met reliëf, grijs of antraciet van kleur, zwart, bruin met goudkleurige wolkjes erin. Wij gruwen ervan. Na veel wikken en wegen, afkeuren en misschien, kiezen we. Opluchting. Maar dan, horen wij dat goed, is het voor onze oren bestemd?

‘De tegels zijn uit de collectie genomen, ook is er geen voorraad meer in de fabriek’. Andere klanten zijn er niet.

Opnieuw tegels uitzoeken. We kiezen voor Spaanse, rood van kleur en wat een geluk, deze zijn op voorraad.

Op zaterdag gaan we, met toestemming van de verkopers, nog een keer naar het nieuwe huis.

Wij willen samen met de vakman het huis nog eens bekijken en de klus nog eens bespreken. Vriendin gaat mee, heeft ideeën, maakt ons bewust van dingen. Zij is een grote hulp voor ons. Eenmaal weer thuis gaat het overleggen door. Ook op zondag, zittend aan tafel met de verschillende offertes erbij. We lezen en vergelijken. Wie kiezen we, wie zal het werk het snelst en het best doen? Deze dag ben ik ook jarig, dat vieren wij dit keer zonder gasten. Man heeft voor taart en een fles ‘bubbels’ gezorgd en over elf dagen is het weer feest!

Op een maart begint het slopen, op drie maart komen de werkers met hamer en koevoet, ook slopen, maar al snel weer opbouwen. Badkamer, toilet, een trap naar zolder, leidingen verleggen, nieuwe kozijnen plaatsen en schouw en schoorsteen renoveren. Als dit gedaan is komen de mannen in witte overalls, zij stukadoren en schilderen. Zodra de blikken verf en de kwasten de deur uit zijn schuiven de vloerplanken naar binnen, de legger is aan de beurt, het laatste karwei. Man en ‘eigen’ hulptroepen zetten kleding- en boekenkasten in elkaar. In de tussentijd komen Zussen en Vriendinnen inpakken. Wij tellen de dagen af tot het zover is en bekijken de volgende offerte. Ik kan mijn geluk niet op. De garage wordt ook gerenoveerd. Het wordt een ruimte waar ik kan schilderen, schrijven en lezen. De verhuizing is gepland over 82 dagen. Geduld is een schone zaak.