Witte jassen

Vandaag een uitstapje gemaakt, veel ‘witte jassen’ gezien. Vanochtend vroeg, zeven uur. Man en ik in de auto onderweg. Normaal gesproken slaap ik rond die tijd nog, maar Lief is dan al aangekleed om naar het werk te gaan. Hij is het dus gewend als de wekker om 6u00 zijn riedel laat horen, ik niet. Maar vandaag moet ik eraan geloven, er worden een paar onderzoeken in het ziekenhuis gedaan. Nou ben ik de beroerdste niet, wil altijd meewerken, maar nu is er toch wel een nare bijkomstigheid. Ik mag niets eten of drinken. Dat ik het fruit en de yoghurt moet laten staan maakt me nog niet zoveel uit, maar dat ik geen koffie mag drinken is een ramp. Ik word pas echt wakker na deze drug en nu moet ik, rozig als ik nog ben, zonder al zo vroeg op pad. Gelukkig kan ik snel na de eerste afspraak een boterham eten en eindelijk mijn eerste kop koffie van de dag genieten. Daarna het volgende onderzoek. Het wordt gedaan door iemand die in het woordenboek nog maar eens moet opzoeken wat vriendelijkheid betekent. Vriendelijk is zij beslist niet. Zij is kil en kattig en totaal niet ontvankelijk voor de dingen die ik te vertellen heb. Het is een zware test en één van de onderdelen mislukt. Daar windt zij zich nogal over op want ‘het moet weer over’. En zo praat zij nog even door, nog eens extra duidelijk maken dat ik het verkeerd heb gedaan. Vergevingsgezind als ik ben bedenk ik dat iedereen wel eens wat humeurig kan zijn, tenslotte heeft zij op weg naar haar werk in de file gestaan. Op het wegdek een auto met de wielen omhoog. Gelukkig is de test na een half uur voorbij en kan ik pauzeren in het restaurant. Drie afspraken gehad, nog twee te gaan. Een kop koffie en een boterham doen wonderen. Zo slap als ik me voel, ik knap er echt van op. Bij het winkeltje in de aula koop ik een mooie kaart, schrijf meteen aan Vriendin. Een vorm van ontspanning, nodig om weer op te laden.

Bij het volgende onderzoek ontmoet ik een lieve vrouw, een die gerust kan stellen. Bovendien mag ik lekker op bed liggen. Daarna, na een kleine pauze word ik opgehaald voor de laatste test van weer een half uur. Ook al zo’n lieve vrouw die voor mij zorgt. ‘Op deze afdeling werken engelen’ zegt Man en zo voelt dat voor mij ook. Aan het einde van de ochtend is alles gedaan en mag ik naar huis. 

En hier zit ik dan. De verwarming aan, een naar jasmijn geurende kaars en tik dit stukje. Hoef niets meer buiten de deur. Sam slaapt op haar kussen voor de warme radiator.