Het huis

Vandaag is het een week geleden dat ik in ons nieuwe huis ben geweest. Samen met Man heb er ik toen na zijn werk, met een deken over de benen vanwege de kou, een bakje friet met mayonaise verorbert. 

Toen was het huis één grote bouwput, niets over van het knusse dat ik voelde bij de bezichtigingen. Maar gelukkig kan ik goed door rotzooi heen kijken en zie ik toch waar de bank moet staan, waar de eettafel met uitzicht op de grote tuin, aan welke muur de oude linnenkast met serviesgoed én de plekken waar onze mooie beelden en boekenkasten kunnen staan. Dan stroomt de warmte van het huis weer door me heen, ondanks de hamers, de boormachines en het stof. Het is nog steeds een bouwput. Dat zie ik op de foto’s die Man ’s avonds, nog voor het donker wordt, gaat maken. Ik zou bijna denken ‘er is geen voortgang in de werkzaamheden’, maar dat is schijn. 

Overdag wordt er hard gewerkt, maar niet alles kan gefotografeerd worden. Deels omdat het vroeg in de avond al schemerig is en er geen stroom meer is, maar ook omdat er dingen zijn afgebroken en de opbouw nog niet goed zichtbaar.

 

Een dezer dagen echter wil ik er weer een keer naar toe. Hopelijk is het stof gaan liggen en dwarrelt het niet snel op als ik voorzichtig door het huis loop. Dat stof is de reden dat ik er niet kom. Om nou naar het huis te gaan en voor het raam te gaan staan? Denk dat ik mij dan niet kan bedwingen en toch naar binnenga. Hoestbuien waar ik bijna niet meer uitkom ondanks 'puffer' en ‘klappen’ op de rug, dat is wat er dan gebeurt. Beter om niet te gaan. In de tussentijd kan ik andere dingen doen. Zoek spullen uit die naar de kringloopwinkel kunnen of naar de liefhebber om ons heen en ik zoek naar spullen die wij nog nodig hebben. Een linnenkast dus, twee buikkastjes voor wanten, sjaals en andere kleine spullen. En wat ook gedaan moet worden: elke dag, tot aan de verhuizing, knip ik het lint af. Nog 58 dagen te gaan!