Bouwperikelen

Huizen aan de stam van de boom, ook een staand huis, een tafel met drinkbakken en een hangend geval met daarin het vogelzaad. Het vogeldorp is gericht op de kleintjes buiten en dan bedoel ik het roodborstje, er trippelt hier dagelijks een exemplaar rond en zo rood heb ik het borstje nog nooit gezien, de koolmees, de mus, de pimpelmees en een wat grotere tweekleurige vogel waarvan ik de naam niet ken. 

Maar ik heb al het een en ander in het dorp verbouwd. Er is geen beginnen aan met voeren. De kleine vogels hebben geen schijn van kans, grote zwermen kauwen eten alles op. Een pot pindakaas is in een mum van tijd leeg. De voedselcontainer in een vloek en een zucht ook helemaal leeg.

Het is komisch om te zien hoe de kauwen het zaad uit de container zo snel naar binnen werken. Op het stokje zitten of eraan hangen kan niet, daarvoor zijn zij te groot en te zwaar. Fladderend om in evenwicht te blijven pikken zij het zaad op. Als de een fladdert en eet, zitten de ‘maten’ op de takken van de boom, zij wachten op hun beurt. Een keer in je handen klappen en er vliegen er zo een stuk of tien weer weg. Ruzie wordt er ook gemaakt en ik kan jullie vertellen dat het een serieuze zaak is als het om voedsel gaat. Ik had het nog nooit van dichtbij gezien, maar blijkbaar gelden in de buurt van het groen en de bossen andere regels dan voor vogels in de drukke stad. Je zou toch denken dat er in de natuur meer voedsel te vinden is dan in dicht op elkaar gebouwde wijken. Zoals ik nu gezien heb is meer voedsel juist wel een reden om ook meer te ruziën.

Van de kleine vogels uiteraard geen spoor. Nu zit ik aan tafel te broeden hoe ik dat op ga lossen. De man van de dierenwinkel biedt misschien uitkomst.

De oplossing is een haak aan de voorkant in het huisje te draaien zodat de kauwen de pot met pindakaas niet meer uit het huis kunnen halen, dat scheelt volgens de mevrouw van de dierenwinkel. De man niet gezien.

Een andere optie is om geduld te hebben. Binnenkort huisjes met gaas ervoor in het assortiment van de winkel, maar dat duurt nog even. Ik koop een huis voor de pimpelmezen, dat hebben we nog niet. 

Thuisgekomen wil ik onmiddellijk de gereedschapskist tevoorschijn halen, maar zo ‘onmiddellijk’ gaat dat niet. Man, de lieverd, heeft in de garage een mooi rek in elkaar geknutseld, daarop alle spullen om te ‘doe het zelven’. Maar Man is Man en groter en sterker dan ik ben. Alles staat een beetje te hoog en is een beetje te zwaar, met geen mogelijkheid krijg ik beweging in de verschillende kisten. En de kist met schroeven, pluggen en haakjes staat ook nog achter de kist met gereedschap. Eindelijk, na veel gezwoeg en een beetje getier heb ik een haak. Blij met deze voorlopige oplossing draai ik hem in het huisje, splijt het hout in tweeën….geloof me, voldaan voelen na gedane arbeid is anders.

Vriend heeft het advies gegeven aan de voorkant een langer overstekend dak op het huis te maken, dan kunnen de grote vogels niet meer bij de pindakaas. Dat lijkt mij een goede oplossing.

De container met het zaad heb ik dichter bij huis aan een ijzeren staaf opgehangen. Misschien lukt het op deze plek wel de kleine vogels te voeren. Maar nog geen vogeltje gezien, zij moeten nog ontdekken dat er een verhuizing heeft plaatsgevonden.