Buren en bouwvakkers

Van rust op deze woonplek is soms nog geen sprake. Dat is jammer en vind ik ook moeilijk te verteren. Misschien hebben jullie zo nu en dan mijn blogs gelezen, dan is bekend dat ik erg op mijn rust gesteld ben.

Hebben de buren 2 maanden last van het slopen en boren, geparkeerde auto’s en muziek uit de radio van de bouwvakkers in ons huis gehad, nu is het de beurt aan mij om daar last van te hebben. Last is af en toe teveel gezegd, maar heel vaak niet. De radio op hoog volume, ook nog muziek die ik niet waardeer, het geschreeuw van de mannen. Een gewoon stemvolume is niet toereikend boven het boren en timmeren uit, maar vooral niet boven de muziek uit. En dan wordt er niet geklust in één buurhuis, neen, in twee buurhuizen.

In de tuin zitten en lezen of schrijven, er komt niets van terecht. Wat te doen? Ik kan me in de herrie laten meeslepen en onrustig, kribbig of boos worden, maar uit ervaring weet ik dat dát geen zin heeft.

Ik kan natuurlijk ook iets ondernemen. Bij die gedachte fleur ik meteen een beetje op. Water, koffie en brood in de fietstas, het fototoestel in de tas die ik om mijn schouders hang, dat moet ik meteen kunnen pakken. 

Eerst fiets ik naar het dierenparkje vlak bij huis (zie mijn blog ‘Beestenboel van 17 juni jl.). Daar staat een bank, eet er mijn brood en drink een kop koffie. 

De vrouw, al op hoge leeftijd, stapt nog zeer kwiek met een wandelstok door het bos. Grijze krulletjes onder een kleurig hoedje, pientere ogen achter het brillenglas.

‘Dagelijks wandel ik in het bos en bezoek dan deze plek. Hier te zijn geeft mij rust en energie voor de rest van de dag. Mijn man is overleden en mijn kinderen hebben een druk bestaan, weinig tijd om hun oude moeder te bezoeken. Ik ben dus veel alleen en probeer mijn dagen te vullen met leuke dingen en een daarvan is deze wandeling naar het bos.’ Zij kijkt me aan. Ik weet niets te zeggen, heb bewondering voor haar. Kan alleen maar beamen dat het goed en leuk is om te wandelen en de dieren te bezoeken. Later op de dag besef ik de wijsheid van haar woorden: ‘zelf verantwoording nemen voor het geluk.’

Ik fiets verder en volg de weg zoals die zich voordoet. Over een pad, weer een ander pad en nog een, door de bossen en de weilanden. Waar ik ben weet ik niet, het doet er niets toe. Bij een tuincentrum koop ik een kruid en een plantje voor buiten, witte bloempjes erin. Ik weet al waar ik het neer zal zetten.