Buitenlanders

Veel te vroeg ben ik. Dat gebeurt mij regelmatig. Ik heb een hekel aan te laat komen of op het nippertje op de plaats van bestemming zijn. De wachtkamer is uitnodigend, ruim en licht. Er staat een grote tafel, rondom stoelen waarop je heerlijk zit en in de hoek een apparaat voor thee en koffie.

Er liggen kranten en tijdschriften. Niet de oude bladen zoals je vaak in wachtruimtes in het ziekenhuis of elders ziet, maar de nieuwste ‘Happinez’ en recente woon- en tuinbladen. In mijn tas altijd een boek en nu ik zo vroeg ben heb ik dan ook tijd om te lezen.

Drie vrouwen zitten met mij aan tafel, ook wachtend op hun beurt. Een gekakel van jewelste is het, het gaat er heftig aan toe. Over ‘die buitenlanders’, over ‘Mark en zijn hulptroepen’.

‘Ik heb lang in Duitsland gewoond. Nu woon ik weer in Nederland, maar als ik alles heb geregeld hier en in Duitsland weer woonruimte heb gevonden, ga ik terug. Het is daar veel beter, spijt heb ik. Na 42 jaar niets meer teruggevonden van wat ik heb achtergelaten.

En dan al die buitenlanders, waarom zijn die hier? Wie betaalt dat?’

‘Ja, zo is het maar net, wie betaalt dat? Wij natuurlijk, wij moeten dokken. Ons plukken zij kaal. Die daar in Den Haag, die betalen niet, dat moeten wij doen. Een ‘skand’ is het. En hoe komen die hier als zij geen geld hebben? Dan hebben zij toch geld, anders kunnen zij hier toch niet komen? En werken doen die niet, van ons profiteren, dat doen die.’

De vrouw is zo boos en verbitterd op ‘die buitenlanders’, op ‘de hele wereld’ en ook op ‘de dokter’….

’Waarom loopt dat spreekuur zo uit? Dan hebben zij niet goed gepland, dan moeten de afspraken anders worden gemaakt. Ik had nog wel thuis iets kunnen eten.’

De woede die zij uit is mij duidelijk, maar ik versta niet alles, zij gebruikt haar eigen streektaal. 

De vrouwen maken zoveel kabaal dat er van lezen niets terecht komt. Net als ik me wil terugtrekken op de trap in de gang ben ik aan de beurt.

Een injectie in de bil, een praatje, ik kan er voorlopig weer tegen.