Weerzien

Een spannende dag. Ik ga naar een reünie van de eerste klas leerlingen van de Mulo, 50 jaar geleden opgericht. In een houten keet met plat dak, bloedheet in de zomer, start deze nieuwe school. Meisjes en jongens in één klas, voor die tijd zeer revolutionair. Dat was toen nergens, zelfs niet in ‘de grote stad’.

Ik weet niet wat ik mij erbij moet voorstellen, we hebben elkaar al zó lang niet meer gezien. Wie er, behalve Lisette en al vriendin vanaf de lagere school, zullen zijn. Herken ik nog iemand? Al een paar dagen heb ik de klassenfoto bekeken, gemaakt in 1968 in het eindexamenjaar. Met Lisette heen en weer gemaild wie ‘wie’ is. In de eerste rij met het geel/oranje jurkje, dat ben ik. Naast mij mijn eerste vriendje.

De weg erheen is mij bekend. De reünie is in het dorp waar ik ben opgegroeid en waar mijn ouders tot aan hun dood hebben gewoond. Ik kom er nu nooit meer. Dacht dat ik het afscheid zoveel jaren geleden een plekje had gegeven, maar niets is minder waar. Het dorp binnenkomend bespringen mij zoveel herinneringen en emoties. Prikkende ogen en een hart dat bonst in de ribbenkast.  

Twee leerkrachten startten deze school. Na het eerste jaar komen er leraren bij, én een lerares. Zij zijn er ook. De juf Nederlands, de leraar Duits, de leraar Frans, het hoofd van school en er zijn er nog meer. Leraren, ver over de zeventig en wij, de leerlingen, zijn 62 of nog een jaartje ouder.

Ik herken de vrouwen allemaal, bij de mannen heb ik af en toe geen idee wie het is. Na een korte aarzeling komen de verhalen los. Weemoed ook bij het horen dat er al drie klasgenoten zijn overleden. En verbazing dat we elkaar na zo een lange tijd weer zien en ongedwongen praten, lachen en dingen uitwisselen. Elke herinnering raakt, roept weer een andere op.

Veel van hen zijn uitgevlogen, vooral de vrouwen zijn massaal uit Limburg weggegaan. Zij hebben gestudeerd en carrière gemaakt. Van de mannen zijn er een paar elders gaan wonen, maar de meeste mannen wonen nog in het dorp van hun jeugd.

Het is een vrolijk en enthousiast weerzien, gezellig ook en vertrouwd met Lisette, Tiny, Ria, Wies, Gerda, Mariet en nog een Mariet. Met Jan en zijn broer Leon, met Denis en met Sjaak, Mart en Leo. Van Frans, een van de drie klasgenoten die op deze school zijn laatste kans heeft gehad, een videoboodschap. Het is hilarisch en hartverwarmend zoals hij vertelt over de tijd op school en wat hij, dankzij deze school, met zijn verdere leven heeft gedaan.

Na afloop ga ik met Lisette naar het bekendste, beroemdste en leukste café uit het dorp. Maar lang alleen zijn we niet. Uiteindelijk zitten we met zijn achten om de tafel en worden nog meer herinneringen opgehaald. Een mooie dag.