Vuur en vlam

Wat er is gebeurd?

Man wil, zoals elke zondag, eitjes bakken. Eerst wordt alles klaar gezet. De koekenpan, de doos met eieren, de kruiden, de geraspte kaas of als we die niet hebben, een brok kaas waarvan hij met een grote rasp schilfers afhaalt. De borden met het brood erop op het aanrecht, het bestek en de servetten op tafel. 

Meestal ben ik met iets bezig, maar deze keer loop ik mee naar de keuken. Man druk in de weer, ik zit op een kruk erbij. De pan staat warm te worden, de olie er al in. Hij neemt hem van het fornuis en laat de olie 'walsen'. Blijkbaar valt er bij dat ‘walsen’ wat op de plaat. Onmiddellijk een grote steekvlam en het vuur 'rent' over het fornuis, razendsnel. We schrikken, maar handelen meteen. Blazen en een natte doek erop. Het vuur dooft snel. We kijken elkaar aan, verschrikt. ‘Dit had een ramp kunnen worden’, lezen we van elkaars gezicht. Er wonen mensen naast en boven ons. Voor het moment zijn de gebakken eieren uit onze gedachten. We zetten koffie, moeten even bekomen van de schrik. Voor een late lunch worden er naderhand toch nog eieren gebakken. Op een andere plaat in een andere koekenpan. 

Waar de vlammen zich razendsnel verspreidden is het nog steeds gloeiend heet. Het moet eerst afkoelen voordat we schoon kunnen maken. Dat is nog een heel karwei. 
We hebben het er niet meer over en volgend weekend worden weer nieuwe eieren gebakken. Het is bij Man en mij een traditie geworden. Op zondag gebakken eitjes als lunch, we vinden het heerlijk!