Het Munnichsbos (monnikenbos)

Vijfhonderd meter van het huis vandaan waar ik ben opgegroeid begint het bos. In de oorlog is mijn vader in dat bos ondergedoken. Hij vertelde er nooit iets over, ook niet als je ernaar vroeg. Later heeft hij er veel gewandeld, samen met oud mijnwerkers uit het dorp en de omliggende dorpen. Onderweg sloot men zich gewoon bij de groep aan. De dorpskapper liep mee, de caféhouder ook. Gepraat werd er over van alles. Over het werk in de kolenmijnen, over het weer, over hun kinderen en vanzelfsprekend werden de dorpsnieuwtjes uitgewisseld.

Ik heb er in mijn jeugd gespeeld met kinderen uit de buurt. Met Jan en Sjaak, met Jantje, Annie en Els. We gingen meestal naar de sloot, stilstaand donker water en ondiep. Een vieze geur steeg eruit op waardoor je van afstand de sloot al rook. In dat water waadden wij rond, met blote voeten en opgestroopte broekspijpen, spetterden elkaar nat. Het krioelde er van de kleine zwarte kikkervisjes. Na een poosje liepen we weer naar huis, de stank van het slootwater ‘ging’ met ons mee.