Luistervink

Als ik een afspraak heb en ervan uitga dat ik moet wachten, neem ik altijd een boek mee. Zo heb ik al heel wat boeken in wachtruimtes gelezen, bij de tandarts, de huisarts en in het ziekenhuis. Maar vanochtend tijdens het wachten kwam er van lezen niets terecht. Een wat ouder echtpaar komt kibbelend de wachtruimte van de cardioloog binnen. Een uitgelezen kans. Met mijn oren gespitst heb ik voor luistervink gespeeld.

Zij: ‘Daar moeten we zijn’

Hij: ‘Waar dan?’

Zij: ‘Route 120, die moeten we hebben’

Hij: ‘Hoe weet je dat?’

Zij: ‘Staat op het kaartje’

Zij: ‘We zijn veel te vroeg, zie je wel, had ik toch gezegd’

Zij: ‘Jij ook, altijd haasten’

Hij: 'Ja, er kan toch een file zijn?’

Zij: ‘Maar die was er niet’

Hij: ‘Ja maar, dat weet je toch van tevoren niet’

Hij: ‘Of dat we moesten zoeken’

Zij: ‘Veel te vroeg’

Hij: ‘Hou nou toch eens op, dadelijk moet de dokter naar jou kijken in plaats van naar mij’

Stilte

Hij: ‘Van dat mopperen krijg je het aan je hart’.

Hij: ‘Wat maakt het nou uit dat we te vroeg zijn, kan ik even uitrusten’

Hij: ‘En we kunnen toch wat praten?’

Zij: ‘Waar moeten we dan over praten?’

Weer een stilte, zij slaakt een diepe zucht en kijkt eens om zich heen.

Zij: ‘Zitten we hier, heb thuis wel wat anders te doen’

Hij: ‘Wanneer is het bij jou nou eens goed?’

Zij: ‘Volgende keer ga je maar alleen, ik ga niet meer mee’

Hij staat op en rommelt in de stapel tijdschriften, komt zonder iets terug en gaat weer naast zijn vrouw zitten. Kijkt tersluiks naar haar en slaakt ook nog maar eens een diepe zucht.

Mij deed het denken aan twee mensen die al vele jaren bij elkaar zijn. De romantiek wat op de achtergrond geraakt, een beetje mopperend op elkaar en dat niet eens beseffen. Waarschijnlijk ook niet zonder elkaar kunnen.