Vandaag 2

Man staat ‘aan het aanrecht’, muziek op de achtergrond. Hij schilt, hakt en snijdt, schort voor en helemaal in zijn element. Het ‘spettert en spattert’ in de pan, ik hoor het sissen van de hete olie. Overheerlijke geuren dwarrelen door het huis tot bij mij. Heb geen idee wat er op tafel komt, het moet voor mij een verrassing zijn wat daar in die keuken wordt klaargemaakt.

De tafel heb ik al gedekt, alles staat erop. Borden, wijnglazen en wijnkoeler, de servetten mooi gevouwen, maar geen bestek en de wijn staat nog in de koelkast. De keuken is voor mij immers verboden terrein.

Pure verwennerij dat ik niets hoef te doen, niets mag doen. Even tijd om dit stukje te schrijven nadat we een paar uur op pad zijn geweest. Eerst hebben we houten vloeren bekeken, daarna was het sanitair aan de beurt, wastafels en wc-potten. Een lastig karwei, er is niets waar ik warm voor loop, tenminste niet in deze winkel. Alles luxueus en groot, ik houd van eenvoudig en normale afmetingen. Man trouwens ook. Wij hoeven geen wastafel van meer dan één meter breed, we staan nooit samen tanden te poetsen. Dan moeten we ook twee elektrische tandenborstels hebben, wat een herrie geeft dat, twee van die dingen draaiende, dat gaat ons te ver. En ’s ochtends lig ik nog heerlijk onder het dons als Man doucht en zichzelf toonbaar maakt voor de nieuwe dag. Maar na de wc-potten wil ik naar huis, naar de koffie en de stilte. Als het anders zou kunnen zou ik het beslist doen. Ik zou op een doordeweekse dag op pad gaan voor de spullen die we voor het nieuwe huis moeten aanschaffen. Niet op een zaterdag waar ouders met onwillige kinderen een dergelijke winkel bezoeken. Ondanks de speelhoek, de limonade en de koekjes geloof ik niet dat kinderen zich thuis voelen tussen de tegels en het sanitair.